[Philip Leighton]

wtorek, 8 września 2020 roku, godzina 14:40

Philip nie należał do najbardziej punktualnych osób. Oczywiście na lekcje spóźniał się bardzo sporadycznie - w końcu wiązało się to z potencjalnymi konsekwencjami. Jednak jeśli mowa o spotkaniach, szlabanach, czy jakichkolwiek innych okazjach, przy których w najgorszym przypadku ktoś mógłby się obrazić, bywało bardzo różnie i przychodził, jak chciał. Tylko dzisiaj jakoś tak zdarzyło się, że był całe dwadzieścia minut przed czasem... A i tak od lunchu kręcił się tylko w kółko i nie bardzo wiedział, co ze sobą zrobić. Jednocześnie miał też durne wrażenie, że Aaron najzwyczajniej nie stawi się na szlabanie. W końcu, czy on kiedykolwiek traktował go poważnie? Nie, zdaje się, że nie. I co właściwie miałby zrobić w takiej sytuacji? Jeśli chodziłoby o kogokolwiek innego, kto zalazł mu za skórę, nie krępowałby się i poszedłby do odpowiedniego opiekuna domu i życzyłby delikwentowi jak najgorzej. Teraz z kolei ogarniała go obawa, że zwyczajnie zawalił całą relację, jaką do tej pory zbudowali... O ile można było mówić o jakimkolwiek budowaniu relacji. Philip na przykład wciąż nie rozumiał, co to było, co to znaczyło i do czego zmierzało. Tłumaczył sobie jedynie pesymistycznie, że do niczego i że jest idiotą.
Cóż, skoro zostało mu tyle czasu, jedynie krążył wolnym krokiem po korytarzu, pogrążony w myślach. To tylko jakieś pół godziny, po których wypadałoby zebrać się z powrotem do dormitorium, czy gdzieś, aby porobić... Coś... Nieważne, że miał ostatnio jakieś durne problemy ze skupieniem się nad jakimkolwiek zajęciem.

[Philip Leighton]

Naprawdę, po tym wszystkim jeszcze zarzucał mu zazdrość? Akurat w tej sytuacji? No dobrze, może byłby zazdrosny w jakiś sposób, ale... Ale nie w tych okolicznościach! Teraz był tylko zły. Na jego durną decyzję, czy na tak samo durną dziewczynę. I jeszcze zwalał na niego czarną robotę? Tym bardziej sprowokował pewien wewnętrzny konflikt. Naprawdę chciał się na niej zemścić - zarówno za słowa, jak i policzek, na który zasługiwał co najwyżej Aaron! Z drugiej strony, nie chciał, żeby wyszło na to, że dał się wciągnąć w jakąś pokręconą grę chłopaka i właśnie będzie robił mu przysługi, mszcząc się na dziewczynie.
- Nie licz... - mruknął z niezadowoleniem, tylko dlatego, żeby werbalnie zaprotestować robieniu dla niego czegokolwiek.
Zaraz jednak był zmuszony odprowadzić go wzrokiem, choć po tym wszystkim już drugi raz tego samego dnia - i to w tym samym miejscu - niezmiernie kusiło go, aby dobyć różdżki i kogoś zaatakować. Jakby tak udało mu się go obezwładnić, wytrącić mu różdżkę i może później na przykład przylepić go do podłogi i tak zostawić... Zdaje się, że Aaron wolałby, aby fantazjował o innych rzeczach, ale po dzisiejszym spotkaniu odczuwał całe mnóstwo frustracji w zupełnie inny sposób niż dotychczas.

z/t