[Zofia Różańska]

Mimo, że nie było w tym ani grama agresji, tak podniesienie głosu sprawiło, że Zośka wzdrygnęła się gwałtownie. Miała jednak problem z głośnym wypowiadaniem się, nawet jeśli nie były to wściekłe wyzwiska. Jednak, połapując się o co chodzi, uznała że skupi się na komunikacie a nie na sposobie jego nadania.
Chwilę jej zajęło, by zrozumieć szpagat mentalny jaki dokonał się na jej oczach. Że co, że nie poznał żadnego chujowego francuza? Chciał poznać? Przejęzyczył się? A może mu chodziło o poznanie jakiegoś nie-chujowego?
Pewnie mogła by próbować dłużej, gdyby nie to, że świat się kręcił nadal, a rozmowa brnęła do przodu.
Powoli, bo powoli, na tyle ile może trwać rozmowa "jelenia" z podpitym uczniem.
Na kolejną myśl chłopaka, która była może bardziej zrozumiała ale jednak, nadal całkowicie rozbieżna z opinią Zośki, spojrzała na niego z zdziwieniem, i zajęła się tym, co robi najlepiej- nadinterpretacją i overthinkingiem.
Mają rację? Że, on nie chce iść do przodu? On wie, o czym mówi? Może nie wie, jednak alkohol? A może emocje po prostu, rozgoryczenie, gorszy dzień? Gorsze dni są straszne, wtedy się często wygłasza takie opinie... A może po prostu nie chce iść do przodu, bo tak też można, nie?
- Znaczy... - zaczęła bezpiecznie Zosia, powoli formując swoją twarz ze zdziwienia w próbę zrozumienia- Jeśli ci się podoba tak jak jest, to... chyba nie musisz? Po części?
Natomiast kolejne zdanie wcale jej nie ucieszyło, a nawet więcej- nakierowało, że być może ma w rękach jakiś naprawdę duży problem. Może on nie miał za tym zdaniem większych przemyśleń co do sensu bytowania, ale Zosia o tym nie wiedziała. Bo mimo wszystko brzmiało to nieco... niepokojąco.
Westchnęła cicho, zastanawiając się co zrobić. Nie była pewna czy ma wystarczające doświadczenie i wiedzę, by pomóc mu z tym, dodatkowo w tym momencie i stanie (nie tylko jego stanie, ale też, mimo wszystko, jej własnym), więc próbowała trochę na okrętkę. Wsparcie na bazie dzielonych doświadczeń i niezobowiązująca porada.
- Szczerze? Rozumiem. - powiedziała cicho, oddzierając od niego wzrok, by wbić w księżyc za oknem w korytarzu. - Próbowałeś rozmawiać z szkolną psycholog? Jest fajna, może tobie też coś doradzi.
W jakiś sposób chciała mu pomóc, mimo, że był nieznanym jej chłopakiem ze szkoły w stanie niezbadanego upojenia alkoholowego. Z drugiej strony nie była pewna czy wie, jak postępować w takim przypadku gdy do całej mieszanki dodany jest alkohol. Dlatego bezpiecznie założyła, że lepiej będzie delikatnie pokierować rozmowę w inny tor, pozostawiając mu furtkę na samodzielne podjęcie go z profesjonalistą, jak wytrzeźwieje.
Oczywiście, jeśli będzie chciał.
Natomiast, odwrócenie uwagi. Myśl Zośka, myśl!
- Mówiłeś że śpiewasz i grasz, no nie? Na czym, jeśli można wiedzieć?- Zapytała, znów zerkając na gryfona. Widziała tę iskierkę w jego oczach gdy o tym mówił, więc może będzie to dobry temat by oderwać jego myśli od tych smutniejszych rozważań.