02-07-2025, 07:09 PM
Akcent?
Dla kogoś, kto swoją przygodę z językiem angielskim zaczął zaledwie kilka miesięcy przed przyjazdem tutaj, każda wersja tego języka była jak krzyżówka z domieszką sudoku. Tu coś zna, tu coś dopowie, bo wynika z kontekstu - ale zawsze z lekką nutą niepewności. Tym bardziej, że angielski angielskiemu nierówny.
Natomiast fakt, że jego akcent wydawał się odrobinę prostszy do zrozumienia, kazał jej przypuszczać, że nie pochodzi z Wielkiej Brytanii. God bless, jak to mówią - Zośka przyjęła to jako częściowe ułatwienie od losu.
Dzięki temu łatwiej było jej odpowiedzieć na jego pytanie. Jej własny akcent był twardszy, szorstki, z wyraźną naleciałością szeleszczących sylab i twardego, drgającego „r”.
- Uh, niestety nie. Liczę, że może ktoś zaraz wyjdzie i coś powiedzą.
Miała teorię. Bo to Zośka - ona zawsze miała jakieś teorie. Myśli więcej, niż potrzeba, a to zazwyczaj przysparza kłopotów. Prawdopodobnie, skoro znaleziono nowych uczniów w dość… nietypowych okolicznościach, to może ktoś ich teraz bada? Może to jakaś forma kwarantanny? A jeśli wydarzyło się to już po raz drugi, to może nauczyciele nie wykluczają choroby zakaźnej?
On jej się przyglądał. Ona jemu też, bo - bądźmy szczerzy - w tej roboczo nazwanej „sali” nie było zbyt wielu alternatyw do obserwowania. Prawdopodobnie ich wewnętrzne trybiki ruszyły w tym samym momencie.
Przypadek? Niekoniecznie.
W końcu grupa uczniów, która w tym roku przystąpiła do ceremonii Tiary Przydziału z kilkuletnim opóźnieniem, była naprawdę niewielka. Więc, chcąc nie chcąc, zdążyli się jakoś z twarzy kojarzyć - choćby z samego czekania na wyrok gadającej czapki.
Słowo „kojarzenie” to też może i za dużo powiedziane. Zośka nie zamieniła z tym chłopakiem ani słowa przez cały swój dotychczasowy pobyt w Hogwarcie. Po prostu wiedziała, że istnieje. Nic ponad to.
Więc skąd wiedział, jak ma na imię?
- ...uhhh, tak? - odpowiedziała ostrożnie, wciąż lekko zaskoczona. To nie był pierwszy raz, kiedy ktoś ją kojarzył, ale zazwyczaj ograniczali się do „ta nowa”. Standardowo, w jej głowie zaraz zaczęły kiełkować natrętne myśli. Ktoś o niej gada? Gazeta znowu coś napisała? Wpakowała się w coś, nawet o tym nie wiedząc? Ale, na szczęście, miała teraz inne rzeczy na głowie. Na przykład to, że przyszło jej być uczennicą brytyjskiej szkoły magii w dziwnych czasach. I jeszcze jedno: nie mogła się zbytnio zamyślić, bo się zawiesi, zapomni odpowiedzieć i wyjdzie na debila.
Zamrugała kilka razy, jakby próbowała przegonić z głowy bezsensowny ciąg myśli. Potem, nieco niepewnie, zaczęła:
- Ty... też jesteś nowy, no nie?
Dla kogoś, kto swoją przygodę z językiem angielskim zaczął zaledwie kilka miesięcy przed przyjazdem tutaj, każda wersja tego języka była jak krzyżówka z domieszką sudoku. Tu coś zna, tu coś dopowie, bo wynika z kontekstu - ale zawsze z lekką nutą niepewności. Tym bardziej, że angielski angielskiemu nierówny.
Natomiast fakt, że jego akcent wydawał się odrobinę prostszy do zrozumienia, kazał jej przypuszczać, że nie pochodzi z Wielkiej Brytanii. God bless, jak to mówią - Zośka przyjęła to jako częściowe ułatwienie od losu.
Dzięki temu łatwiej było jej odpowiedzieć na jego pytanie. Jej własny akcent był twardszy, szorstki, z wyraźną naleciałością szeleszczących sylab i twardego, drgającego „r”.
- Uh, niestety nie. Liczę, że może ktoś zaraz wyjdzie i coś powiedzą.
Miała teorię. Bo to Zośka - ona zawsze miała jakieś teorie. Myśli więcej, niż potrzeba, a to zazwyczaj przysparza kłopotów. Prawdopodobnie, skoro znaleziono nowych uczniów w dość… nietypowych okolicznościach, to może ktoś ich teraz bada? Może to jakaś forma kwarantanny? A jeśli wydarzyło się to już po raz drugi, to może nauczyciele nie wykluczają choroby zakaźnej?
On jej się przyglądał. Ona jemu też, bo - bądźmy szczerzy - w tej roboczo nazwanej „sali” nie było zbyt wielu alternatyw do obserwowania. Prawdopodobnie ich wewnętrzne trybiki ruszyły w tym samym momencie.
Przypadek? Niekoniecznie.
W końcu grupa uczniów, która w tym roku przystąpiła do ceremonii Tiary Przydziału z kilkuletnim opóźnieniem, była naprawdę niewielka. Więc, chcąc nie chcąc, zdążyli się jakoś z twarzy kojarzyć - choćby z samego czekania na wyrok gadającej czapki.
Słowo „kojarzenie” to też może i za dużo powiedziane. Zośka nie zamieniła z tym chłopakiem ani słowa przez cały swój dotychczasowy pobyt w Hogwarcie. Po prostu wiedziała, że istnieje. Nic ponad to.
Więc skąd wiedział, jak ma na imię?
- ...uhhh, tak? - odpowiedziała ostrożnie, wciąż lekko zaskoczona. To nie był pierwszy raz, kiedy ktoś ją kojarzył, ale zazwyczaj ograniczali się do „ta nowa”. Standardowo, w jej głowie zaraz zaczęły kiełkować natrętne myśli. Ktoś o niej gada? Gazeta znowu coś napisała? Wpakowała się w coś, nawet o tym nie wiedząc? Ale, na szczęście, miała teraz inne rzeczy na głowie. Na przykład to, że przyszło jej być uczennicą brytyjskiej szkoły magii w dziwnych czasach. I jeszcze jedno: nie mogła się zbytnio zamyślić, bo się zawiesi, zapomni odpowiedzieć i wyjdzie na debila.
Zamrugała kilka razy, jakby próbowała przegonić z głowy bezsensowny ciąg myśli. Potem, nieco niepewnie, zaczęła:
- Ty... też jesteś nowy, no nie?