[Zofia Różańska]

Rękę uścisnęła od razu, po chłopsku. Mocno, zdecydowanie, bez zbędnych ceregieli.
Niby znała zasady savoir-vivre, przynajmniej te podstawowe; choć część z nich musiała sobie na nowo przypomnieć tuż po przyjeździe do Hogwartu. Szybko bowiem zorientowała się, że duża część uczniów tej szkoły to „ktoś” - dzieci znanych czarodziejów, arystokraci, przyszli ambasadorowie magicznych departamentów. A ona? Cóż, ona nie chciała wyjść na gbura.
Ale z drugiej strony - oficjalna wersja mówiła przecież, że Zośka to dziewczyna ze wsi. Więc jak podają rękę, to się ją ściska. I tyle. Życie jest wystarczająco skomplikowane bez zastanawiania się, czy dłoń potrząsnęła w odpowiednio arystokratyczny sposób.
- Zofia Różańska, miło mi - przedstawiła się, używając pełnego imienia i nazwiska. Skoro on się przedstawił, to wypadało odpowiedzieć tym samym.
To dopiero byłoby gburowate- on się przedstawia, pitu pitu jestem Silas, a ona "okay".
Więc trzeba się przedstawić, nawet jeśli szansa, że zapamięta jej nazwisko, była - jak już zdążyła się przekonać - raczej niewielka. Nie mówiąc o jego poprawnym wypowiedzeniu. Jej imię też zwykle przechodziło przez filtr: zangielszczone, zfrancuziałe, zdeformowane - zależnie od akcentu osoby, która próbowała je wypowiedzieć.
Kiedy usiadł, Zośka zdała sobie sprawę, że należy do tej kategorii ludzi „wyrośniętych”. Miał nawet brodę; prawdziwą brodę, nie jakieś licealne cienie wątpliwego zarostu niczym koperek na ziemniakach. A to akurat w tej szkole było rzadkością.
Może był z ostatniej klasy? Albo - co bardziej prawdopodobne - przez zmiany szkół i różnice w systemach edukacyjnych po prostu był nieco starszy? W końcu, szok, edukacja w innych krajach może przechodzić inaczej.
Nie wiem, nie znam się, nie wypowiem się.
- Skoro nowy, to gdzie się wcześniej uczyłeś? - zapytała licząc, że może jej coś podpowie. To nie tak co prawda, że wiedziała wiele o szkołach innych niż jej poprzednia, ale zawsze warto się dowiadywać nowych rzeczy, prawda? Już elementem anegdotycznym stało się to, że w jej wcześniejszej szkole latało się na drzewach a nie miotłach, więc może i on pochwali się jakąś niecodzienną ciekawostką na temat miejsca z którego pochodził?
No, a potem padło pytanie. Co ty tu w ogóle robisz, Zośka? Masz tam kogoś ważnego?
Oriane była ważna - zarówno dla niej, jak i dla Pascala. Ale pojawiła się w skrzydle dopiero teraz, a nie w trakcie wcześniejszej przerwy. Zośka bowiem długo biła się z myślami - martwiła się, owszem, ale nie była przecież rodziną. Czy w ogóle powinna zawracać głowę nauczycielom? Czy mieli obowiązek powiedzieć jej cokolwiek? Czy udzielą jakiejkolwiek informacji na temat stanu koleżanki - jakkolwiek by on nie wyglądał?
Więc tak naprawdę siedziała tutaj, licząc na... cokolwiek?
- Można tak powiedzieć. Moja koleżanka tam leży. No i dwie dziewczyny z mojego roku. Chciałam zapytać, czy coś wiadomo. Może czy można jakoś pomóc… i tak dalej - odpowiedziała, coraz ciszej, z każdym słowem.
Głos robił się coraz cichszy, bo znów powracały myśli na temat tego, co się wydarzyło. Bo jedno to wiedzieć, że komuś się coś stało. A drugie - gdy to „ktoś” ma twarz, głos, imię, i jest kimś, kogo znasz, kogo lubisz, szanujesz. Wtedy nie tak łatwo przyjąć to jako element świata przedstawionego- ot, kolejne wariactwo w Hogwarcie.
Jednak coś musi być na rzeczy, skoro teraz nauczyciele panikują trochę bardziej niż ostatnio. Może dlatego, że nie zdążyli się dowiedzieć na ten temat czegokolwiek?
- A ty wiesz coś? Ktoś się obudził? Dalej... uh, śpią?