[Lupus J. Grim]

Stał spokojnie pod ścianą, z niewielkim bagażem przy nodze, i ze wzrokiem utkwionym gdzieś ponad kłębiącym się na peronie tłumem. Na nosie miał okulary przeciwsłoneczne, które pomagały mu w ignorowaniu wszelkich spojrzeń zaciekawionych uczniów, choć nie po to je założył. Zbliżała się pełnia, przez co był drażliwy i wrażliwy na różne bodźce, a peron pełen rozwrzeszczanych uczniaków zdecydowanie do takich irytujących bodźców należał. Tak jak światło słoneczne, które w tygodniu poprzedzającym pełnię zawsze wydawało się intensywniejsze.
Na ile to było możliwe ignorował szum głosów. Że też pełnia wypadła akurat na samym początku miesiąca. Nie ma to jak rozpocząć naukę w nowej szkole od pobiegania po okolicznych lasach przez kilka pierwszych dni. I jeszcze ta podróż pociągiem... Matka kiedyś sporo mu opowiadała o tej szkole, ale i tak wydawała się ona pełna absurdów i dziwaczności. Powtarzał sobie jednak, że przecież robi to dla Luny, nie dla siebie czy rodziców, i chyba tylko dzięki temu nie wrócił jeszcze do domu, tylko czekał na ten przeklęty pociąg.