[Aspasia Avery]

1 września, godzina 11:08

Stając na Peronie 9¾ tuż przed jedenastą, pierwszego września, miała bardzo mieszane uczucia. Oczywiście, z jednej strony bardzo się cieszyła z powrotu do Hogwartu i faktu, że zobaczy same znajome twarze, które w większości były dla niej bardziej przyjazne niż rodzinny dom. Z drugiej jednak strony, kolejny rok oznaczał, że jest coraz bliżej zakończenia swojej edukacji. A co gorsza – był to ostatni rok, w którym miała jeszcze widzieć Argosa na korytarzach.
Nie była na to gotowa. Miała tyle pytań i wątpliwości. Jak to będzie, kiedy go zabraknie? Co, jeśli przytłoczy ją samotność, albo nagle zostanie kompletnie sama, bo wszyscy przyjaciele, jakich kiedykolwiek miała, się od niej odwrócą? To przecież całkiem realne, w końcu była okropną osobą, która nie ma praktycznie nic nigdy nikomu do zaoferowania. Co, jeśli wszyscy się zorientują, a jedyna osoba, która zawsze była i jest jakimś stabilnym fundamentem w jej życiu, będzie gdzieś dalej, nieosiągalna? Jak ona sobie poradzi? I przede wszystkim… co się stanie, kiedy już skończy swoją edukację w Hogwarcie? W końcu już połowę edukacji miała za sobą… Nie miała na to kompletnie głowy. Ani żadnych planów. Ani pomysłów, kim mogłaby być. A to był już czas, w którym powinna wybrać przedmioty, które pozwolą jej potem podejść do OWUTEMów, dzięki którym będzie mogła dostać się do jakiejkolwiek pracy…
Ta presja była zbyt wielka! W dodatku dopadła ją w najgorszym możliwym miejscu – w zatłoczonym korytarzu Ekspresu Londyn-Hogwart, gdzie, taszcząc kufer z dowiązaną klatką z sową, i niosąc ciepłą jeszcze kawę w drugiej ręce, którą wyniosła z domu tuż zanim teleportowali się z rodzicami do Londynu, szukała wolnego przedziału. Chociaż słowo „szukała” było raczej zbyt wielkie – po prostu brnęła przed siebie, mając świadomość, że przodem poszedł Argos i na pewno gdy coś zauważy, to da jej znać.
Ale wystarczyło kilka przeciskających się obok uczniów, dziwne szarpnięcie, i kawa Aspasii, wraz zresztą z nią samą, poleciały na oślep gdzieś przed siebie. Nie dość, że wielka plama powstała właśnie na ubraniu najbliższej osoby, to Sia praktycznie zmiażdżyła go swoim ciężarem, i przy okazji ciężarem kufra. Jakby tego było mało, klatka z sową otworzyła się i w górę nagle poszybowała Effie z głośnym skrzekiem.
I zrozumiała, że nawet wycharczenie kurwa to za mało, żeby wyrazić swój stan emocjonalny.
Czerwona na twarzy (sama nie wiedziała, czy ze złości czy z zawstydzenia), czym prędzej starała się jakoś stoczyć z osoby, która wylądowała pod nią, a przede wszystkim – odepchnąć jakoś kufer, przy okazji wzrokiem wodząc za wredną uciekinierką, która, chociaż zazwyczaj strasznie ospała i leniwa, teraz wymyśliła sobie, żeby wykorzystać okazję i polecieć gdzieś w bliżej nieokreślone miejsce.
— Cholerna sowa – syczała pod nosem Sia, kiedy udało jej się w końcu odepchnąć kufer i stanąć w miarę stabilnie na nogi.
O kawie już mogła zapomnieć.
Zerknęła na osobę, która ucierpiała najbardziej, bo nie wiedziała po pierwsze – jak bardzo będzie miała przechlapane, a po drugie – czy w ogóle przeprosić… Kiedy spośród ubrań i plam wyłoniła się zupełnie znajoma twarz!
— Aidan! – krzyknęła i od razu zostawiła kufer, i wyciągnęła rękę, żeby jakoś pomóc wstać Krukonowi. – Cholera, przepraszam, pociąg tak dziwnie szarpnął i… - spojrzała na bardzo widoczną i rozległą plamę – nie możesz tak jechać. Ale nie możemy tak sterczeć na środku korytarza…
Rozejrzała się dokoła i ruszyła kawałek dalej. Los uśmiechnął się do niej po raz pierwszy tego dnia, bo bardzo szybko znalazła wolny przedział i machnęła na Aidana, żeby do niej dołączył.
— Tutaj możemy się tym zająć. Tylko… znasz jakieś zaklęcie czyszczące? Ja znam tylko Chłoszczyść, ale nie wiem, czy działa na ubrania… - rzuciła, w myślach dodając, że później zajmie się sprawą sowy. Bądź co bądź, to sowa, prędzej czy później i tak do niej wróci.


Zadanie: Gdyby dowiedział się o tym mój ojciec, to…
Uczestnicy: Aidan Kang