[Aspasia Avery]

Co poszło tym razem nie tak? Naprawdę zadawała sobie to pytanie za każdym razem, kiedy ktoś, o kim myślała, że się przyjaźnią, albo ją unikał albo ignorował. W tym nowym roku szkolnym najwidoczniej wszyscy zmówili się, żeby zgotować jej ciepłe przyjęcie i zostawić ją samą sobie.
Dlaczego? Co się zmieniło podczas tych wakacji? Świat zdawał się stanąć na głowie, a ona za tym wszystkim nie nadążała.
Zaledwie poprzedniego dnia awanturowała się z Philipem na temat tego, jak bardzo ją ignorował od czasu przyjazdu. Bo nikt, naprawdę nikt z jakiegoś powodu nagle nie mógł poświęcić chociaż odrobiny czasu, aby upewnić ją, że wszystko jest w porządku – nadal świat biegnie swoim torem, a ona nadal jest chciana wśród społeczności, nadal zawarte przyjaźnie są aktualne. Ale to nie był jedyny przypadek. I naprawdę bardzo nie chciała myśleć o tym, że wszyscy w końcu zaczęli mieć jej dość. Że w wakacje zdarzyło się coś, że zrozumieli, że Aspasia Avery ciągnie ich wszystkich w dół i należy jej się pozbyć z życia, bo jest tylko przeszkodą. Pasożytem. Nikim więcej.
Jak ona to wszystko wytrzyma…?
Ale na samym początku mogliby powiedzieć jej to w twarz!
Kiedy dzisiaj zobaczyła Saoirse, taką zabieganą, nieobecną, coś znów w niej pękło. Były w tej samej klasie, chodziły na te same zajęcia – a jednak „przyjaciółka” miała ją zdecydowanie gdzieś! Zachowywała się tak, jakby nie istniała. Dlaczego…? Co się zmieniło…?
Obserwowała ją podczas lunchu, ale nie potrafiła tego zrozumieć. Nadal wyglądała na nieobecną i roztargnioną, i nawet ani razu nie spojrzała w jej stronę. Miała tego serdecznie dość. Muszą sobie to wszystko wyjaśnić. Teraz. Natychmiast. Może nie tutaj, ale gdy wyjdą z Wielkiej Sali.
Aspasia opuściła ją jako pierwsza i zaczekała na korytarzu. Nie musiała długo czekać, Saoirse wręcz wybiegła i pospieszyła czym prędzej w stronę schodów. Tym razem też jej nie zauważyła. Aspasia poczuła, jak w jej wnętrzu wręcz się gotuje. Ale nie. Nie da za wygraną. Tak łatwo się jej nie pozbędzie! Podeszła więc bliżej i stanęła tak, że Saoirse nie mogła jej już zignorować.
I faktycznie, po raz pierwszy ją zauważyła. I… zachowywała się jak gdyby nigdy nic! Pomachała jej, radośnie wykrzykując „hej”! Gdyby to zrobiła już dobry tydzień temu, może nie byłoby takiej sytuacji!
— Teraz to hej, tak?! – niemalże wykrzyczała, zbliżając się do Saoirse. – A gdzie się podziało to olewanie, którym mnie łaskawie obdarowałaś przez cały poprzedni tydzień, co?!