[Aspasia Avery]

Ten rok był po prostu tragiczny. A dopiero się zaczął!
Zacznijmy od tego, że był to prawdopodobnie ostatni rok, w którym widziała Argosa w szkole. Ostatni rok, w którym mogła czuć się bezpiecznie i mieć jakąś stabilizację. Kogoś, kto zawsze wysłucha i zrozumie. I do kogo będzie mogła się przytulić. O dziwo, Aspasia naprawdę lubiła się przytulać, lecz tylko do tej jednej, jedynej osoby, którą kochała chyba najbardziej ze wszystkich istot.
Po drugie, jest już w piątej klasie i musi dobrze zdać SUMy. Wiedziała, że na to liczą rodzice – i od tego zależy jej przyszłość. Jakakolwiek ona była.
No właśnie, po trzecie – nie miała pojęcia, co miałaby robić w przyszłości. Siedzieć w domu, rodzić dzieci i dbać o własne paznokcie jak matka? Skoro tak, to po co jej były SUMy? Nie trzeba być wykształconym i mieć niewiadomo jakiego prestiżu i zawodu, żeby siedzieć w domu i gapić się w ścianę. Chociaż bycie kurą domową niespecjalnie jej się podobało, to najpewniej tak właśnie skończy. Aż się wzdrygnęła na tę myśl, że ona i Romilly mieliby…
Nieważne.
A po czwarte – wakacje to kilka miesięcy, podczas których nie widziała się ze swoimi znajomymi. To wiązało się z ogromnym stresem, bo traciła grunt pod nogami i poczucie bezpieczeństwa. Zawsze pierwsze dni poświęcała na spotkanie się z każdym, kogo darzyła jakimś uczuciem czy sentymentem, aby upewnić się, że wszystko było w porządku.
A w tym roku nic nie było w porządku. Widziała się tylko z Aidanem, Dexterem i Teddym. Nie odliczyło jej się dwóch znajomych. Dwóch znajomych, których mijała i którzy kompletnie nie zwracali na nią uwagi! Była wściekła! I… i…
I zrozpaczona.
Miała ochotę krzyczeć i rzucać przedmiotami. Bo jak mogli, nawet nie przywitać się z nią, nie zamienić choć słowa, nie poświęcić jej uwagi? Już nagle się rozmyślili i postanowili wyrzucić ją z życia? To mogli chociaż powiedzieć jej spierdalaj na do widzenia! Ale nie! Nic! I w dodatku udawali, że nic się nie stało i to było zupełnie normalne, bo chcieli spędzić czas z kimś innym.
Pewnie! Jasne! Spokojnie! A ona sobie tylko poumiera z nerwów i wątpliwości, czy na pewno wszystko jest w porządku i czy, kurwa, nie zostawią jej samej na lodzie!
Dzisiaj to ona postanowiła mieć wszystkich w dupie, i zrobić wszystkim na złość i pójść do biblioteki, SAMA, żeby odrobić jakąś pracę domową. Albo poczytać. W sumie cokolwiek, żeby tylko inni łaskawie się pomartwili i pomyśleli, gdzie zniknęła Aspasia Avery. Może wtedy docenią i zrozumieją.
Szkoda, że jakoś w to wątpiła.
Nie spodziewała się tylko spotkać osobę, która od dzieciństwa na stałe została przyczepiona do jej życia – i o której praktycznie zapomniała. Rodzice by ją nieźle zrugali, gdyby tylko o tym usłyszeli, bo w końcu dobrze wychowana dama dba o swoją rodzinę, nawet jeśli jest ona przyszła.
Jej kąciki ust nawet drgnęły w lekkim geście rozbawienia, kiedy ją zagadnął. I cóż, o wiele się nie pomylił. Tylko akurat jego nie zamierzała zabijać.
Chociaż o tym nie musiał wcale wiedzieć.
— Pewnie. Tym samym dopełnię rodzinnej tradycji i wyląduję w Azkabanie na resztę życia za morderstwo ze szczególnym okrucieństwem. Rodzice będą dumni – rzuciła dość sarkastycznie. I w jej ustach było to dość niespodziewane, bo zawsze była wrażliwa i drażliwa na temat śmierciożerczej przeszłości swojej rodziny.
Przystanęła nagle i zmierzyła go dość chłodnym spojrzeniem.
— A w zasadzie gdzieś Ty był, co? Mamy drugi tydzień szkoły, a dopiero teraz mi mówisz jakiekolwiek cześć.
W sumie jak już się nawinął, to i jemu się dostanie.