[Aspasia Avery]

Pierwotnie uniosła nieco brew, słysząc, że gdyby tak było, to by jej raczej powiedziała. Znaczy – chciałaby, żeby tak było, bo chciałaby wiedzieć na czym stoi. Ale z drugiej strony…
Zaraz jednak Saoirse sprostowała, że jednak by nie powiedziała, a Aspasia zacisnęła nieco wargi w kolejnym przypływie złości. No właśnie! Czyli miała rację, że miała się czego obawiać! Saoirse mogłaby nie chcieć mieć z nią nic już do czynienia, i nawet by jej o tym nie powiedziała! Przecież takie zostawianie kogoś bez słowa jest w cholerę bolesne i praktycznie sadystyczne! Jak tak można?!
Sama już nie wiedziała, co myśleć. Miała mętlik w głowie. Z jednej strony czuła się zagrożona – jakby cały jej licho zbudowany, ledwie stabilny świat miał zaraz runąć, bo okazać się może w każdej chwili, że Saoirse nie chce już z nią rozmawiać ani się kolegować, ani nic… Ale z drugiej strony… teraz mówiła, że w ogóle nie myślała o tym, żeby zrywać jakąkolwiek znajomość. I chyba nie chciała, żeby Aspasia czuła się w ten sposób, skoro proponowała jej teraz jakieś wspólne spędzenie czasu.
Przyjrzała jej się dokładniej, nieco podejrzliwym spojrzeniem, jakby próbowała znaleźć w posturze Puchonki jakiś podstęp albo ponury żart, który miałby zakpić z emocji Ślizgonki. Ale najwidoczniej mówiła szczerze. Nie umiała się niczego doszukać. I… i…
No przecież tak naprawdę nie chciała zostawać sama. Chciała dalej się przyjaźnić z Saoirse. Przecież właśnie dlatego tutaj przyszła!
Wzięła głęboki oddech tylko po to, żeby za moment wypuścić powietrze. A wraz z nim poczuła dziwnie ulatujące napięcie. Nadal nie czuła się dobrze, ale już nieco lepiej niż chwilę temu.
— Okej – powiedziała w końcu i na moment dotknęła dłonią swoich skroni, jakby rozbolała ją głowa. – Jest dość ciepło i ładnie, możemy gdzieś wyjść na błonia, czy coś.
Oczywiście, że teraz będzie się zachowywała, jakby nic się nie stało. W sumie cieszyła się, że to wszystko rozwiązało się właśnie w taki sposób.