[Aspasia Avery]

Nie za bardzo wiedziała, jak interpretować jego słowa. Wcale nie chciała przynieść mu pecha, ani tym bardziej wylać na niego kawy – już pomijając czyste intencje wobec znajomego Krukona, sama nie chciała uronić ani kropelki tak cennego trunku. Tym bardziej, że w Hogwarcie czekały na nią hektolitry soku z dyni, na którego myśl aż się wzdrygała. Po pewnym czasie szło się nim naprawdę już znudzić…
Tym bardziej zdeterminowana była, aby pomóc mu w jakikolwiek sposób i jakoś naprawić tą swoją nagłą niezdarność. Chociaż, cholera, to wcale nie była jej wina, że pociąg wykonywał jakieś dziwne manewry i podskoki!
Poczuła ulgę, kiedy przyjął jej dłoń i dał się jej pociągnąć aż do wolnego przedziału. Chciała jakoś zająć się tą nieszczęsną plamą brudzącą ubranie Krukona, i nawet wyciągnęła już różdżkę, żeby się jakoś uporać, chociaż wątpiła, że Chłoszczyść tutaj w czymkolwiek pomoże, kiedy usłyszała jego pytanie i spojrzała na niego ze zdziwieniem, jakby pytał co najmniej o, sama nie wiedziała, przeciętną prędkość lotu testrala.
Pytanie osłupiło ją na tyle, że nie zareagowała, gdy Kang sam wyciągnął różdżkę i sam, skutecznie, pozbył się tej nieszczęsnej plamy. Z lekkim zawodem, bo była bardzo zdeterminowana naprawić jego koszulkę, schowała różdżkę i usiadła na miejscu przy oknie. Zawsze lubiła jeździć przy oknie, mijające widoki zawsze wprowadzały ją w jakiś stan hipnotyczny…
— No wiesz. Strasznie nudno. W sumie aż do teraz – starała się przywołać na wargi uśmiech, ale wcale nie było jej do śmiechu. Westchnęła głośno. – Poza tym, że wylałam na Ciebie kawę i zmiażdżyłam Cię sobą i swoim kufrem na dzień dobry, to Effie poczuła nagły zew wolności i teraz lata gdzieś po pociągu. Może sobie znalazła już nowego właściciela, skoro jej było u mnie tak źle. – Wywróciła oczami, próbując zahamować przy tym rosnące poirytowanie. – A jak u Ciebie? Działo się coś ciekawego?