[Aspasia Avery]

Aidan wyraźnie nie był zły za ten dziwny i niezbyt przyjemny początek samego spotkania, i w sumie mogła odetchnąć z ulgą, bo nie chciała, aby przyjaciel się na nią obrażał. Tym bardziej, że nie zrobiła tego specjalnie! Specjalnie mogła robić różne rzeczy, jak rzucać przedmiotami i wylewać kawę w złości, ale akurat teraz nie miała żadnego powodu, żeby się na niego złościć.
I nawet początkowa irytacja zmieszana z przygnębieniem jakoś jej minęły.
Westchnęła głęboko. No wiedziała przecież, że wróci. Sowy zawsze wracały, miały ten instynkt jako ptaki pocztowe. Wiedziały więcej niż sami czarodzieje, jeśli chodziło o czyjąś lokalizację. O to mogła być spokojna. Pytanie tylko – kiedy? Bo kiedy zrobi się głodna, zwyczajnie sobie coś upoluje.
— Taak… Mam nadzieję, że za to ona nie zje czyjegoś szczura – stwierdziła w zamyśleniu. Ostatnie, czego potrzebowała, to jakieś problemy w związku ze zrozpaczonym właścicielem pożartego zwierzątka.
Natura bywała okropnie brutalna.
Za moment jednak, słysząc jego kolejne słowa, uśmiechnęła się lekko. Mimo wszystko, było jej miło usłyszeć, że i dla niego była ciekawym towarzystwem. Na pewno ciekawszym niż nieznajomi albo grupka małych, piszczących dzieciaków.
— Ja myślałam, że mi przyjdzie spędzić podróż w samotności. Chyba by mnie to dobiło – stwierdziła z głośnym westchnięciem.
Zauważyła też, że Aidan nie odpowiedział na jej pytanie dotyczące wakacji, ale… skoro nie chciał, najwidoczniej miał powód. Tak jak Aspasia. Więc nie chciała naciskać, bo zwyczajnie rozumiała.