[Aspasia Avery]

8 września, godzina 15:05

Odetchnęła głęboko, gdy wyszła na świeże powietrze. Dzisiejszy dzień był dla niej kompletną porażką. Więcej – obecny tydzień był drogą przez mękę i zdecydowanie wolałaby, żeby go w ogóle nie było.
Gdyby ktoś zapytał ją o zdanie, powiedziałaby, że chciałaby, aby poprzedni rok szkolny w ogóle się nie skończył. Nie musiałaby przebywać w domu z rodzicami. Nie musiałaby znosić stresu związanego z powrotem. Nie musiałaby żyć z przeświadczeniem, że to już ostatni rok, w którym widzi swojego starszego brata w Hogwarcie i następnym razem, gdy tu wróci, będzie musiała radzić sobie sama. I wreszcie – nie musiałaby rozstawać się ze znajomymi, którzy teraz w dużej części mieli jakieś… „inne sprawy” o których Aspasia nie wiedziała i których nie rozumiała
Czuła się beznadziejnie.
Bez większego namysłu ruszyła prosto przez błonia w stronę stromego klifu, gdzie obiecała czekać na Saoirse. Cała ta sprawa przybrała strasznie nieoczekiwany obrót i skończyła się… chyba nieźle. Chociaż nadal nie wiedziała, co powinna o tym wszystkim myśleć. Zdawało jej się, że kiedyś było zupełnie inaczej i Puchanka nie olewałaby jej nawet „nie umyślnie”…
Poczuła chłodny powiew wiatru na swojej twarzy. Odetchnęła głęboko i zamknęła oczy, stając tuż przy samej krawędzi klifu. Rozłożyła delikatnie ręce, pozwalając, aby rześki powiew porywał odrobinę jej ubrania i łopotał o materiał. Było jej teraz szalenie przyjemnie. Jakby ktoś wylał lodowatą wodę na wrzącą powierzchnię jej mózgu. Mogła teraz stać i zatopić się w nicości…
Lecz ta nicość była zupełnie inna od tej, którą czuła na co dzień. Ta przyjemnie ją oplatała i sprawiała, że czuła się lekka i bezpieczna. Ta przynosiła odprężenie i sprawiała, że nie musiała czuć się tak okropnie każdego dnia – jakby to nie ona żyła własnym życiem, jakby była tylko obserwatorem rozgrywającej się sztuki.
Nie miała pojęcia, ile tak stała, ale mogłaby tak stać cały dzień bez przerwy…