[Aspasia Avery]

Zamrugała nagle, nieco wyrwana z tej melancholijnej ciszy, w której się zatopiła, stojąc tutaj niewiadomo ile czas i myśląc o… niczym, kiedy niespodziewanie koło swojego ucha usłyszała głośne hej, a za moment czyjeś ramiona objęły ją niespodziewanie. Jej ciało kompletnie zesztywniało, jakby nagle zapomniała, jak się kogoś przytula, a zanim w ogóle zdołała unieść ręce, żeby cokolwiek odwzajemnić, Puchonka odsunęła się od niej.
Odetchnęła głęboko i zwróciła się w jej stronę. Chyba nie spodziewała się takiego powitania. W sensie, przed chwilą praktycznie się kłóciły, a teraz Saoirse zachowywała się tak, jakby nic się nie stało… Było jej z tym… dziwnie.
Ale tak chyba było lepiej. Gdyby miała rozmawiać o tym wszystkim i zachowywać się jak obrażona dalej, byłoby jej chyba ciężko.
Lecz wcale nie było jej lżej, kiedy Saoirse zapytała ją, jak się czuje.
— Nie wiem – wypaliła, chociaż to chyba była najlepsza odpowiedź, jakiej mogła udzielić.
Jak miała jej opowiedzieć, że czuje się pusta? Jakby czegoś jej brakowało, i bardzo ją to bolało. Że czuje się tak, jakby nie istniała? Chociaż nie-istnienie nie wydawało jej się wcale takim złym stanem. Przynajmniej wtedy nie czułaby tej przeraźliwej, przygniatającej pustki.
— Mówiłaś, że sporo się u Ciebie działo – postanowiła nieco zmienić temat, bo mówienie dalej o samopoczuciu chyba by ją tylko dodatkowo przygnębiło.