[Aspasia Avery]

Westchnęła cicho. Chciałaby mieć problemy takie, jak Teddy – że jej znajomych byłoby tak wielu, że nie miałaby czasu na podziwianie widoków zza okna pędzącego pociągu. I to nie chodziło o to, że chciałaby nie mieć czasu. Chciałaby mieć tylu znajomych, i już nigdy więcej nie martwić się, że zostanie sama, porzucona.
A może właśnie wtedy martwiłaby się o wiele bardziej? Każde odejście każdego przyjaciela to jedna rana więcej na cierpiącej duszy…
Ruch Teddy’ego wyrwał ją z tych ponurych przemyśleń i uśmiechnęła się nieco, może odrobinę rozbawiona, ale nade wszystko było jej szalenie miło, kiedy wspomniał, że jej nie zdążył znaleźć. To brzmiało tak, jakby próbował jej szukać. I zrobiło jej się z tego powodu strasznie miło. Ona, co prawda, nie miała powodów do narzekania – podróż spędziła z Aidanem, z którym zawsze potrafiła się porozumieć i który zawsze doskonale ją rozumiał – ale i tak to miłe, że Puchon o niej pomyślał, nawet mając dokoła tylu ludzi. Na pewno o wiele ciekawszych niż ona.
Zaraz jednak westchnęła posępnie po raz pierwsze. Teddy doskonale to podsumował. No bo, bądźmy szczerzy – nie wyobrażała sobie swojej matki opalającej się gdzieś beztrosko w bikini. Albo ojca w kąpielówkach. Ten widok, a nawet samo jego wyobrażenie, nawet wydawał jej się nieco śmieszny. Ale tak. Miał rację. To było szalenie smutne.
— Ależ mamy czas odpoczynku – stwierdziła nieco sarkastycznie, chociaż sarkazm nie był wycelowany w niewiedzę Teddy’ego, a raczej w ogólną sytuację, z jaką musiała się borykać od urodzenia. – W trakcie roku szkolnego. My odpoczywamy od rodziców, rodzice od nas.
Chciałaby wierzyć, że to jest tylko głupie marudzenie, ale była zbyt pewna tego, że właśnie tak było. I Sia najchętniej te wakacje by przedłużyła o kilka miesięcy jeszcze. Tak chociaż do dwunastu.
I dobrze, że Teddy postanowił ją nieco uspokoić, albo chociaż zatrzymać, bo zaczynała czuć się naprawdę źle, kiedy o tym wszystkim mówiła. Naprawdę nie miała pojęcia, co powinna zrobić ze swoim życiem, od czego zacząć i… to wszystko było takie skomplikowane! Czuła tylko ogromny chaos i przeciążający ją stres.
Westchnęła cicho. No niby były przedmioty, które lubiła – ale co z tego, skoro nie wiedziała, czy jej się przydadzą w przyszłości do zawodu? To, że w czymś była dobra, nie znaczyło, że świstek o zdanym egzaminie jej się do czegokolwiek przyda.
— No tak, tylko że na OWUTEMach się zdaje przedmioty, które dają Ci możliwość uzyskania jakiegoś konkretnego zawodu. A ja nie wiem, w jakim bym się odnalazła. Co z tego, że zdam sobie teraz eliksiry, jak sobie wymyślę zawód, w którym eliksiry nie są potrzebne, tylko jakaś, nie wiem, cholerna transmutacja czy inna historia magii. Hobbystycznie mogę sobie kontynuować, ale świat i praca to nie jest szczęście i robienie tego, co się lubi – stwierdziła ponuro, bo przecież aż zbyt dobrze wiedziała, jak to się odbywa w świecie wielkich pieniędzy. – Najwygodniej i najłatwiej by było, jakbym faktycznie została kwoką domową jak moja matka – burknęła pod nosem, poprawiając się nieco na hamaku. I chociaż Teddy siedział przodem do niej, ona wciąż pozostawała zwrócona ku niemu bokiem.
Mimo wszystko uśmiechnęła się nieco, kiedy wspomniał, że przecież zawsze będzie miała jego. Tak. W zasadzie będzie miała…
Do czasu, kiedy nie postanowi jej opuścić.
Zaraz jej uśmiech zbladł i zszedł z jej oczu, a Sia kompletnie zignorowała wyciągnięte ramiona Teddy’ego. Zamiast tego mruknęła coś pod nosem w stylu:
— Tak. Będę miała Ciebie.
I nie brzmiało to zbyt optymistycznie. Ani chyba nawet miło.