[Aspasia Avery]

Uśmiechnęła się niemrawo. No właśnie. Co się dzieje, kiedy rodzice przestają być zadowoleni? Otóż, wszystko to, czego każdy normalny człowiek, a tym bardziej dziecko czy nastolatek, chce uniknąć.
— To wtedy nakładają na Ciebie presję, że musisz być najlepszy – odparła z lekką irytacją, bo w jej rodzinie tenże zabieg był bardzo powszechnie stosowany. – To jest jakiś wyścig szczurów o rodowy prestiż. Dorośli też są w nim ważni, na przykład utrata posady jest niewyobrażalnym ciosem, nie tylko finansowym, ale też towarzyskim. A utrata pracy to już w ogóle. Natomiast awans… no po prostu trzeba się nim pochwalić, prawda? – westchnęła. – To wszystko jest zabawą z wizerunkiem. W domu może być najgorzej, rodzice mogą olewać na co dzień swoje dzieci, ale w towarzystwie… momentalnie troskliwa rodzina dbająca i o maniery, i o potomków, i o pieniądze, i o dobrą posadę, i o przyszłość. Wszyscy są zdolni i doskonali, nie ma miejsca na bycie przeciętnym.
Życie arystokratyczne było naprawdę ciężkie. Z zewnątrz mogło się wydawać, że mogli sobie pozwolić na dosłownie wszystko – ale prawda była taka, że to cholerna gra pozorów i wyścig szczurów. Kto będzie bardziej idealny, kto osiągnie więcej, kogo będą podziwiać najbardziej.
Spojrzała na Aidana i uśmiechnęła się lekko, kiedy wskazał na siebie. Tylko, że to niekoniecznie o to chodziło. Aspasia tak bardzo bała się opuszczenia, że czasami zajmowanie się czymkolwiek poza nią skutkowało panicznym wręcz strachem przed porzuceniem jej. W jej wyobraźni każdy chciał ją opuścić, niezależnie od prawdziwych intencji.
— Teraz tak, ale czy kiedyś nie będziesz chciał mnie zostawić? – zapytała dość cicho, nie patrząc na niego, a w obraz za oknem. Tak naprawdę, nie miała odwagi, aby mówić to prosto w jego oczy. – Ludzie się zmieniają, idą do przodu… A ja mogę kiedyś nie nadążyć… Albo zrobię coś, po czym mnie znienawidzisz…