[Aspasia Avery]

Zerknęła na niego przez chwilę, a potem opuściła wzrok, uśmiechając się lekko. Dawno nie słyszała od niego podziękowania. A może nigdy go nie słyszała? Nie pamiętała tego. Jak za mgłą pamiętała te wszystkie dzieje, kiedy faktycznie się dogadywali i lubili. O wiele więcej miejsca w jej pamięci zajmowały te nieprzyjemne wspomnienia, kiedy się kłócili albo starali ignorować.
Teraz było tak… inaczej. Miała wręcz wrażenie, że jest innym człowiekiem. Oboje są innymi ludźmi i naprawdę są w stanie się dogadać. Jak to było możliwe?
Czy zawsze tak było?
Spojrzała na niego po raz kolejny, kiedy stwierdził, że niewiele pomógł. Może i niewiele… Ale ta rozmowa bardzo wiele zmieniła, przede wszystkim w jej spojrzeniu na niego.
— Trochę mnie… zaskoczyłeś dzisiaj – przyznała, ponownie nieco uciekając spojrzeniem w bok. – W sensie… chyba nie myślałam, że faktycznie mnie wysłuchasz i będziesz próbował mi pomóc. Nawet jeśli czujesz, że mi nie pomogłeś, to jestem i tak wdzięczna. I za to, że sam też mnie zaczepiłeś – dodała, po czym cicho westchnęła. – Nie pamiętam, kiedy ostatnio rozmawialiśmy w ten sposób.
I mówiła to w taki sposób, że mogło się zdawać, że naprawdę jej tego szkoda. A w zasadzie – taka była prawda. Jakże inaczej wszystko by wyglądało, gdyby się nie… popsuło.