[Aspasia Avery]

— No… nie mamy – odpowiedziała dość niepewnie. Prawda była taka, że nawet o tym nie pomyślała, a rodzice nigdy jej o tym nie wspomnieli. Chyba gdyby było inaczej, to by jej o tym powiedzieli, ale nie pamiętała, aby nakładali na nią jakąś presję więcej. Chyba przede wszystkim chciała, żeby skończyła szkołę, a po szkole miała się przygotowywać do objęcia nowej roli. Roli kury domowej. Wprost fantastycznie.
Z kolei to, co mówiła Saoirse wcześniej – to już nie było takie proste. Chciałaby jej to wytłumaczyć, ale miała wrażenie, że Puchonka w ogóle nie rozumiała świata, z którym na co dzień musiała borykać się Aspasia. Świata obowiązków, wymagań, nakazów i zakazów. Chciałaby mieć coś takiego jak wybór. Ale jej wybór ograniczał się do zdecydowania, jakiego zwierzaka chciała wziąć ze sobą do Hogwartu na pierwszym roku, i w co może się ubrać. I to też nie zawsze.
Więc w sumie, jak o tym pomyślała… To nie miała żadnego wyboru.
Na szczęście nie zdążyła zbyt wiele powiedzieć – bo Saoirse zarzuciła ją kolejnymi słowami. I chociaż normalnie by się uśmiechnęła… to chyba nie tym razem. Chciałaby wierzyć w to, co mówiła dziewczyna. Że jeszcze wszystko może się ułożyć po jej myśli. Ale chyba przestała już w to wierzyć. Nie stanie się tak – chyba że zrezygnuje z rodziny i wyrzeknie się wszelkich powiązań.
A jak miałaby zrezygnować z jedynej osoby, którą od zawsze darzyła jakimś ciepłym uczuciem i która dawała jej poczucie stabilności?
Ale przede wszystkim – chyba cieszyła się, że Saoirse w swoim monologu odpłynęła tak bardzo od tematu, zahaczając przy tym o siebie i swoje pomysły na to, co mogłaby robić… i o swoją rodzinę. Uśmiechnęła się nawet lekko, słysząc komentarz, że jej bracia odnieśli taki sukces.
— Mój brat ma pracować w Ministerstwie Magii, jak mój ojciec – odpowiedziała na to, chociaż niespodziewanie uśmiech nieco zszedł z jej warg. – To chyba też nieźle. Przynajmniej nie musi martwić się o przyszłość – dodała, wzruszając ramionami.
Tak naprawdę czuła się źle, bo Argos miał tę przyszłość już zafundowaną i wyłożoną na srebrnej tacy, a ona? Ona miała być tylko grzeczną żoną. Macicą na nogach w ładnej sukience. Nikim więcej.
— Ale masz na siebie bardzo dużo pomysłów – stwierdziła po chwili, ponownie przenosząc wzrok na dziewczynę. – Jak z tego wszystkiego wybierzesz jeden zawód?
Była ciekawa. Aspasia nie miała żadnego pomysłu, ale i tak chciałaby wiedzieć. Może to by jej coś podpowiedziało…