[Aspasia Avery]

O coś dużego?
To było dobre pytanie. Sama tego nie wiedziała. Cofnęła się myślą do chwili, w której napotkała na swojej drodze Argosa. A w zasadzie to on napotkał ją… Niepotrzebnie wyżyła się wtedy na domowej skrzatce, bo była sfrustrowana, bo chciała w jakiś sposób ukoić swój strach, nerwy, poczuć się bezpiecznie… Ale Argos przyszedł i próbował obrócić wszystko w żart. To ją tylko jeszcze bardziej zdenerwowało, bo nie potrzebowała śmiechu, potrzebowała zapewnienia bezpieczeństwa. W dodatku nie pomógł fakt, że w ogóle nie powiedział jej o swoich planach z ojcem i tym, że wybierał się z nim tego popołudnia do Ministerstwa Magii. Poczuła się… może nawet nie tyle oszukana, co po prostu pominięta.
Dlatego tak bardzo się zdenerwowała.
Teraz to wszystko i tak nie miało już znaczenia. Zaczynała za nim po prostu tęsknić i czuć, że to wszystko było nadmuchane kompletnie bez sensu, i teraz ich podzieliło. Bo miała w sobie za wiele dumy, aby pójść, przeprosić i po prostu się przytulić.
Zamknęła oczy z głośnym westchnięciem.
— Raczej samą kłótnią tak ogólnie.
Co prawda potem nawtykał jej kilka rzeczy, ale to dlatego, że sama go specjalnie prowokowała. I jakoś skłonna była uwierzyć, że gdyby nie to, normalnie by ich nie powiedział.
— Byłam zdenerwowana a jemu się zebrało na żarty. W dodatku nie powiedział mi czegoś, i to mnie dodatkowo wkurzyło.