[Romilly S. Burke]

Ponownie zapadła dłuższa cisza. Przez chwilę nawet ponownie pomyślał, że chyba jednak sobie wyobraził całą sytuację i oszalał. I w sumie poczuł głupią ulgę jak po trwającej wieki chwili Aspasia wyłoniła się zza drzwi. Choć wyglądała na bardzo ostrożną i jego pierwszą myślą było, że się go boi - co wcale nie było zdziwieniem, szczególnie po dzisiejszym dniu - to jednak cieszył się, że nie słyszy głosów, oraz że zdawała się może jednak go nie nienawidzić aż tak bardzo. O dziwo aktualnie na tym mu zależało, choć nie podejrzewał o to sam siebie.
A potem powiedziała słowa, których nie spodziewał się usłyszeć. I może nawet parsknąłby, stwierdzając, że wcale nie i takie czcze gadanie może sobie wsadzić, zaraz obok "będzie dobrze", od którego chciało mu się rzygać, ale spojrzał w jej oczy i żadne słowa jednak się nie wydostały. Dlatego, że widział w jej oczach, że to nie pocieszenie czy próba powiedzenia właściwej rzeczy według podręcznika dla ułomnych. Nie, ona naprawdę miała na myśli, że rozumie. I choć nie podejrzewał by faktycznie rozumiała całość, nie mogła przecież nie znając całej historii, to musiała znać część tych uczuć. I pomimo tego, że tylko część, to stwierdzenie wpłynęło na niego tak mocno, tak dogłębnie, jak się nie spodziewał. Jakby był tą skorupką i Aspasia stuknęła w nią, aż zaczęła pękać, grożąc rozsypaniem się.
Spuścił wzrok na swoją dłoń, zaginając i prostując palce powoli. Gardło ścisnęło go lekko, co próbował odgonić przełknięciem. Też nie chciał płakać, choć mimo wylanych wiader łez, kolejne wciąż były w stanie przyjść gdyby nie zawalczył. Jego włosy, choć nadal oleiście czarne, zaczęły powoli "cofać się", wracając do naturalnej długości i skręcenia.
- Rzadko, ale się zdarza. - Powiedział w końcu, opuszczając po tym dłoń i przenosząc spojrzenie gdzieś na otoczenie, przypadkowe punkty. Po chwili zmarszczył brwi. - Did you ever break something... That way?
Bo nagle przyszło mu do głowy, że może faktycznie nie jako jedyny bije się ze ścianami jak ostatni wariat.