[Aspasia Avery]

Dostrzegła uśmiech rozbawienia u Dextera, ale nawet w sumie nie zrobiło jej się głupio. No, może odrobinę. Ale odczytywała go bardziej jako… sama nie wiedziała, w tym momencie widziała go raczej w roli nauczyciela, a nie kolegi, a przecież nauczyciel nie nabija się z niewiedzy uczniów. Przynajmniej nie powinien. I nie podejrzewała Ślizgona o to, że byłby do tego zdolny. Jakoś tak… on chyba jako jedyny nigdy nie miał problemów nawet z jej skrajnymi zachowaniami i potrafił znosić je z zimną krwią, więc chyba taka mniej ekspresyjna emocja nie powinna u niego wywołać czegoś na wzór politowania… prawda?
Przy okazji zorientowała się, że zaczęła za bardzo przejmować się jakimiś głupotami i jej myśli odpłynęły zdecydowanie zbyt daleko. Zamrugała oczami, co miało być czymś w rodzaju samoskarcenia, po czym spojrzała na Dextera, który wertował w tym momencie jej podręcznik. A ona zorientowała się, że chyba powinna wyjąć przy okazji jakiś kawałek pergaminu i pióro – a więc to zrobiła. Chociaż zdążyła złapać tylko za kałamarz, kiedy Beckett podsunął jej do przeczytania fragment książki. Co oczywiście zrobiła, a następnie spojrzała na niego, by wysłuchać go dalej.
Usadowiła się nieco wygodniej, odrobinę bokiem do Dextera, przy okazji zerkając na zapisane pierwsze punkty całej relacji przyczynowo-skutkowej. I wszystko w sumie byłoby w porządku, gdyby tylko nie jeden umykający jej fakt…
— W porządku, ale dlaczego olbrzymy w ogóle zaczęły migrować? – spytała, przechylając odrobinę głowę na bok. – Coś ich do tego zmusiło? Zmiana w terytorium, jakiś podbój, brak pożywienia? Inna klęska? Czy po prostu miały ochotę sobie pójść pomordować? – uniosła brew.
Jeśli mowa była o olbrzymach, to w sumie każda z tych opcji była całkiem możliwa.