[Aspasia Avery]

No… w sumie miał rację. Kłóciła się z wieloma osobami, jej charakter nie pozwalał w końcu na spokojne przeżycie chociażby jednego tygodnia, ale jednak… to było coś innego. Argos był jednak nieco inny, miał nieco inne miejsce w sercu Aspasii. Był dla niej niezwykle ważny, był pewną ostoją… stabilności. Dlatego też bała się go stracić – bo czuła, że jeśli on zniknie, wszystko runie w dół.
Tylko czy faktycznie nie mogła mu wybaczyć…? Nie… To raczej chodziło o to, że rozpierała ją głupia duma i upór, których nie potrafiła sobie schować i podejść do niego jako pierwsza. Mimo że zaczynało jej go brakować w życiu.
— Nie… To znaczy, potrzebowałam wczoraj czegoś innego, jakiejś chwili stabilności i poczułam, że kompletnie nie rozumie mojego nastroju, podchodzi do niego lekceważąco. Bo zaczął głupio żartować z różnych rzeczy. A potem… potem już sama zaczęłam go drażnić, i to też specjalnie, co tylko zaogniło naszą kłótnię i ostatecznie każdy poszedł w swoją stronę.
Nie wiedziała, jak opowiedzieć to Aidanowi, nie streszczając dokładnie każdej chwili kłótni. Miała nadzieję, że coś takiego wystarczy…
— Dodatkowo nie powiedział mi w ogóle, że ojciec zabiera go do Ministerstwa, i się zdenerwowałam. Bo przecież powinien mi powiedzieć. Chyba że zamierzał to przede mną ukrywać, ale po co…?