[Aspasia Avery]

Ciężko było jej powiedzieć, co tak naprawdę miała na myśli… Lecz odbiegając od tematu, mogłaby ze zdumieniem obserwować przemianę nastawienia wobec Romilly’ego, jaka w niej nastąpiła. Jeszcze zaledwie ze dwa tygodnie temu uważała go za swojego personalnego wroga i komuś, komu za nic w świecie nie mogłaby zaufać. A dzisiaj? Dzisiaj nie miałaby oporu opowiedzieć mu o swoich zmartwieniach… gdyby tylko wiedziała, jak to ubrać w słowa.
No bo co? Chłopak stwierdził, że jestem ładna i chce mnie namalować? Przecież to nie o to chodziło, ale do tego się sprowadzało. Chodził tylko i marudził jej, aby została jego modelką, chociaż raz. I może nawet by to rozważyła, może nawet byłoby jej miło, gdyby nie fakt, że był to ten konkretny Ślizgon, o którym chadzały bardzo różne plotki.
I, okej, wiele osób w Hogwarcie nie była w porządku, wiele prowadziło dość… lekki tryb życia, ale ona się w to nie zamierzała mieszać. Ich życie, ich sprawy, ona miała własne.
Można przy okazji pominąć fakt, że nigdy nie była w nikim zakochana i nie wie, jak to jest, być z kimś blisko. Ale o tym wiedział… dosłownie nikt. Może Argos, ale on bardziej chciał w to zwyczajnie wierzyć, niż był świadomy istniejącego faktu.
Skinęła tylko głową na jego odpowiedź, co miało znaczyć, że rozumie. Teraz już wiedziała, że oboje mają problemy z emocjami i… i w zasadzie jej też przebywanie wśród natury pomagało. Miała nawet jedno ulubione miejsce w Zakazanym Lesie. Może pokaże je kiedyś Romilly’emu.
Westchnęła głęboko. Nie było sensu walczyć i postanowiła być z chłopakiem szczera. Tym bardziej, że tym razem wierzyła w jego szczere intencję oraz troskę.
Usiadła więc po turecku i zwróciła się nieco ku niemu.
— Miles Villiers, ten Ślizgon z siódmego roku, jakieś kilka dni temu zobaczył mnie opromienioną niebiańskim światłem doskonale podkreślającym anielskość moich rysów, czy coś takiego, i od tamtego momentu stwierdził, że musi namalować obraz. Ze mną jako modelką. Super, może w innym przypadku nawet byłoby mi miło. Gdyby to nie był Miles Villiers. I nie proponował mi bycia swoją… modelką – sposób, w jaki to wypowiedziała, wręcz za bardzo sugerował, że to wcale nie o pozowanie chodziło. – I potrafił zrozumieć słowo nie, ale to rozumie mało kto.
A ona rzadko kiedy nie ulegała. Po jakiś czasie zwyczajnie pękała, wysypywała się i zgadzała na wszystko. A jeśli dodać do tego szczyptę szantażu emocjonalnego…
Westchnęła głęboko, zamknęła oczy i odchyliła lekko głowę w tył.
— Nie wiem, ile dam radę jeszcze mu się stawiać. Wiem, że nie jestem silna. Wiem, że nie dam w końcu rady – zacisnęła mocniej powieki, czując, jak jej gardło zaciska się, a jej ciałem zaczynają miotać skrajne emocje. Te negatywne. Te smutne. Te, które zazwyczaj uwalniają łzy.
Nie chciała płakać. Za wszelką cenę starała się powstrzymać od płaczu.
— Chciałabym chociaż raz nie być sobą i potrafić to wszystko, czego mi brakuje.