[Heidi Remington]

Jeśli myślał, że w ten sposób ją sobie spławi, to się ostro przeliczył. Wzorem, którego nie powstydziłby się ani ten Remington, ani ona, zeskoczyła z parapetu i ruszyła za nim, już teraz czując dziką satysfakcję – i z tego, że mogła go podręczyć, i dlatego, że wszystkiego się wypierał.
Ha! Jasne!
— Jesteś nawalony jak skończony alkoholik. Znaczy może już nie, ale byłeś. – W sumie tak mogła wnioskować po dość odmiennym zachowaniu i cichszym tonie głosu, którym się do niej zwracał. Ona nie zamierzała. – W dodatku całe wakacje wzdychałeś za swoim Yannisem. Nie trzeba być Krukonem, żeby połączyć kropki – wywróciła teatralnie oczami.
W praktyce, wcale nie wiedziała, czy to z nim był, czy z nim imprezował, czy się spotykał, co z nim robił, czy coś robił z kimkolwiek innym. Sama jeszcze nie do końca ogarnęła, na czym polega to całe chodzenie i wszystko inne związane z byciem razem. W życiu się nawet nie całowała! Nie wiedziała, czy to jest przyjemne. Chyba tak, skoro wszyscy mają na tym punkcie jakiegoś fioła. Na jej oko wyglądało to całkiem obrzydliwie, ale może zmieni zdanie, jak sama tego kiedyś spróbuje. O ile spróbuje.