[Aspasia Avery]

— Tak, ma siedemnaście lat – odpowiedziała, nie będąc nawet przez chwilę jakoś zaskoczona niby zmianą tematu czy też zboczeniem z kursu. W jej mniemaniu wszystko trzymało się jednego, a więc wszystko było w porządku. Wzruszyła jedynie ramionami. – Za rok kończy Hogwart, może już szukają dla niego posadki w Ministerstwie. Ze znajomościami i wpływowym ojcem będzie mu na pewno łatwiej. Może już pojechał poznać swoich nowych kolegach – burknęła.
Wcale nie była z tego zadowolona – tym bardziej, że, wedle rodziców, jej obowiązki ograniczać się miały głównie do wyjścia za mąż, a potem wydania na świat dzieci. No już naprawdę! Nie sądziła, żeby sam Romilly od niej tego wymagał. Mogła mieć o nim okropne zdanie, mogła go nie znosić, ale przypuszczała, że jeśli już faktycznie do ślubu dojdzie, to najpewniej będzie miał ją gdzieś. Może przypomni sobie o jej istnieniu od czasu do czasu.
A ona chciała coś robić.
Westchnęła głęboko. Tak, to było głupie, że była poza tym. Bardzo głupie.
— Czasami mnie przeraża, jak czarodzieje są naprawdę mentalnie zacofani, kiedy świat idzie do przodu.
Inna kwestia, że wolała nie mówić, skąd o tym wie. Rodzice byliby zbulwersowani i dostałaby niemałą reprymendę za zadawanie się ze szlamami…