[Alice McIntosh]

— Odezwał się wielce, kurwa, dorosły – rzuciła jeszcze na ostatnim tchnieniu śmiechu, zanim zdołała się opanować i upić już normalnie łyk ponczu, bez opluwania wszystkich dokoła.
W sumie Hiroshi miał rację, na ile znała Alexa, nie dałby sobie wydrzeć tak po prostu tego nieumówionego nigdy przywództwa w ich grupie, a ona jakoś nigdy nie czuła potrzeby nawet, żeby o nie walczyć. Była, miała znajomych, może nie najlepszych, może nie do płakania w rękaw, ale przynajmniej nie była sama. No i przełamywali dość straszny obraz mężczyzny, jaki zdołała sobie wypracować. Byli spoko, mimo wszystko. Nawet jeśli któremuś czasem wykręciła rękę, albo przywaliła, to i tak ich lubiła.
Zmierzyła spojrzeniem obu dżentelmenów, i Hiroshiego, i Valeriana, po czym wywróciła oczami po tej jakże szumnej obietnicy. Coś jej się nie chciało wierzyć mu na słowo, no ale. Przychyliła jeszcze raz kubeczek z ponczem, zanim rzuciła:
— Ale z Was straszne cipy.
Po czym odstawiła kubeczek na stół i oparłszy dłonie o biodra, spojrzała na nich wyzywająco.
— Co mam zrobić? I co mam zrobić jak tego nie zrobię?
Bo nie wiadomo, może któremuś przyjdzie na myśl, żeby kogoś przytuliła. Wtedy przytuliłaby ich twarze, pięścią. Albo zaklęciem wywołującym pryszcze.