[Ethan Dubois]

Nie był pewien, czy Kaia wybuchnęłaby tak normalnie, czy to tylko emocje, które najwyraźniej zmieniały się u niej co chwilę... Cóż, okres nadal był w grze, ale tego się nie dowie i nawet nie miał zamiaru próbować.
Przynajmniej dalej nie musiał zgadywać, co jest nie tak. Absolutnie rozumiał, że są na etapie nienawidzenia Ivy i był w tym z nią w stu procentach! Z Cavingtonem... No, cóż, sprawa była bardziej skomplikowana, ale na później zostawił ewentualną rozmowę, czy aby na pewno chce go przyjmować do zespołu. Jeśli oczywiście spełni ich oczekiwania! A to że przyczepiła się i do niego? No tak, to było przegięcie, ale w gruncie rzeczy doceniał, że miała o tym jakąś świadomość. Tylko że zaraz, halo. Nie będzie uciekała z imprezy, nad którą właściwie tyle pracowała i tak jej zależało i jeszcze terroryzowała go, kiedy nie miał do tego głowy! To znaczy, było absolutnie warto, ale taki fakt... No i wystarczy, że Miles uciekł po tak durnej sytuacji - zdaniem Ethana tak naprawdę również nieco przesadzając.
- Okej, nie - zaczął pewnym tonem. Może pierwsza dawka alkoholu dała mu na nowo pozytywnej energii i woli walki. - Nie myślimy o tym, napijemy się... Jeszcze. Potem zatańczymy, rozluźnisz się. A potem pewnie napijemy się więcej. A jutro wyżyjemy się na Cavingtonie. Ewentualnie go wystawimy, jeśli chcesz.
Mówiąc to, zerknął znacząco na jej włosy i nawet założył jej kosmyk za ucho - dla niego był to jasny sygnał, że póki nie będzie widział poprawy w jej humorze (a przecież widział każdą zmianę bardzo wyraźnie), nie da jej spokoju... Choćby miał ją po drodze jeszcze denerwować!
- W każdym razie, na ten moment na pewno nigdzie cię nie puszczam - uśmiechnął się do niej przepraszająco, choć rzecz jasna nie żałował swojej decyzji. Przynajmniej na razie.