[Alice McIntosh]

Kurwa. Kurwa, kurwa, kurwa… kurwa… KURWA!
Nawet nie obejrzała się za siebie. Nawet nie była w stanie tego zrobić, bo wpatrywała się w Alexa z miną, jakby przed momentem całe to chujowe życie przeleciało jej przed oczami i już się szykowała do grobu – szczególnie, kiedy na jej próby przeprosin Gryfon uniósł dłoń i patrzył na nią tak, jakby już mordował ją na tysiąc sposobów, własnoręcznie, i szykował kwas do rozpuszczenia szczątek.
Kurwa.
Jeśli przeżyje, to zabije Valeriana. Jeśli nie przeżyje – to zostanie duchem tylko po to, żeby go, kurwa, zamordować. A potem będzie siedziała w rurach razem z Jęczącą Martą.
Odprowadziła wzrokiem Alexa, kiedy ten przepchnął się do stołu i nie przebierając w środkach, pociągnął z gwinta kilka solidnych łyków ognistej. Wcale się nie dziwiła. Ona też miała na to ochotę. Kolejno zalewały ją fale gorąca i ciepła. Teoretycznie w tym momencie mogłaby po prostu spierdolić, ale z drugiej strony to mogłoby oznaczać, że będzie miała przejebane na o wiele dłużej niż te… kilkadziesiąt najbliższych lat.
Dlatego z sercem bijącym jak oszalałe, otwartymi szeroko oczami, patrzyła na niego jak ostatnia ćwiara, wyczekując wyroku śmierci.
A kiedy już się doczekała i uwaga Alexa spoczęła na niej, tak bardzo się zdziwiła, że praktycznie nie zareagowała. Dopiero za moment drgnęła nerwowo, mrucząc pod nosem coś, co miało być odpowiedzią w stylu tak, jasne i sięgnęła do kieszeni po różdżkę.
Najpierw tylko wytarła dłoń o spodnie, bo zrobiła się tak zimna i śliska, że różdżka wypadłaby jej z dłoni.
Zresztą, nawet celując w koszulkę Alexa, jej ręka trzęsła się tak, jakby przejeżdżała właśnie przez koleiny.
— Chłoszczyć – mruknęła pod nosem, błagając w myślach, żeby zaklęcie się udało.
Udało się, ale nie tak, jak chciała. I opuszczając różdżkę, jeszcze w myślach błagała plamę, żeby zniknęła do końca. Kurwa jebana mać!
Spojrzała na Alexa z jeszcze większym strachem niż zaledwie przed chwilą.

Chłoszczyść: 2