[Alice McIntosh]

Hiroshi co prawda z większym spokojem wysłuchiwał całą resztę tej historii, lecz nie umknęło jej uwadze, że gdy przeszła do części z jej udziałem, a raczej zabawą jej kosztem, również odrobinę się wkurwił. I mógł myśleć co chciał, ale chyba była wdzięczna za tę chwilę zrozumienia. I to, że ktoś stanął faktycznie po jej stronie w tym wszystkim.
Bo cholera, to było w chuj niesprawiedliwe! Ona wykonywała idiotyczne zadanie Valeriana, a przypadkiem oblała Alexa i to była jej wina, tak? No spoko. Tylko że kiedy on zlecał jej zadanie do wykonania i Mickey wystartował ku niej z łapami, to już nie była jego wina, nie on był odpowiedzialny, on rączki miał czyste, tak? Bullshit! To działało dokładnie tak samo, a że nie umiał się przyznać do błędu i w tym momencie był bardziej gówniarski niż oni sami, to już jego problem.
Pokiwała głową na stwierdzenie, że to było poniżej pasa. Było. A mogło być bardziej. Mogła, na przykład, kopnąć go jeszcze w jaja na zachętę do przeruchania tamtej laski. Na pewno napaliłby się jeszcze bardziej.
— Skończony kretyn – burknęła na komentarz jeszcze na temat Alexa, nim wyrzuciła dopalonego peta za balustradę wieży. Chrzanić go. Miała nadzieję, że kiedyś sam będzie musiał się zmierzyć z własnymi demonami, cokolwiek nimi było. Nie zamierzała, w przeciwieństwie do niego, przykładać do tego ręki, ale serdecznie mu tego życzyła.
Niech chociaż raz poczuje się mały i nieznaczący w tym całym świecie gówna.
Spojrzała na Hiroshiego w lekkim poczuciu zaskoczenia. W tym wszystkim nie sądziła, że chłopak miał wyrzuty sumienia, bo się zmył. Sama zapewne by to zrobiła, gdyby cała afera nie kręciła się wokół niej i… i gdyby nie była Alice, która potrafiła stać jak słup i przyjąć na siebie wszystkie ciosy w milczeniu. Czasem nawet się odwinąć, ugryźć słownie tam, gdzie bolało, trafić ripostą.
Więc w sumie gdyby nie była sobą.
Ale tak czy siak, nie uważała tego za jakąś wielką zdradę stanu. Zdawało jej się to nawet rozsądne w obecnej sytuacji. A to, że ona nie spierdoliła w podskokach, zanim jeszcze Alex otworzył oczy, to świadczyło tylko o niej.
— Twoja obecność nie zmieniłaby tam dosłownie nic – wzruszyła ramionami, zwracając się przodem do balustrady. – Gnój musiał się wyżyć. Nie musisz się go bać, teraz mnie zamorduje chętniej niż Ciebie – stwierdziła, zadzierając nieco podbródek, aby zerknąć w niebo. – Przyzwyczaiłam się już do otoczenia skurwysynów, którzy myślą tylko o własnym fiucie.
W tym przypadku Alex nie różnił się niczym od zasranego Clyde’a. Może poza tym, że Clyde jeszcze perfidnie szantażował, a Alex miał chęć zamordować za nieposłuszeństwo.
Mimo wszystko Alex wydawał jej się mniejszym i mniej szkodliwym złem. Nie znał jej czułych punktów. Nie wiedział, gdzie uderzyć. Jedyne, co mógł jej zrobić, to wyskoczyć do niej z łapami… A to nie było w jego stylu. Owszem, dotknął ją kilka razy, kilka razy mu się też odwinęła, ale nie było to… z tą intencją.
W jego oczach – tak jak i pewnie w oczach Valeriana i Hiroshiego – była bezpłciowa. Była kumplem z długimi włosami. I to jej pasowało.