[Alice McIntosh]

Trochę zdziwiła się, że Hiroshi tak bardzo się tym przejmował. W sensie… Chyba każdemu ta relacja i te bliskie więzi dodawały odrobinę poczucia bezpieczeństwa, jakiejś przynależności. Ona czuła się kompletnie nieatrakcyjna jako kobieta i było jej z tym kurewsko dobrze, nigdzie indziej nie znalazłaby takich chłopaków, przy których czułaby się… względnie bezpiecznie.
Ale jego pytanie nieco ją zaskoczyło. W sensie… Nawet przez chwilę nie przyszło jej do głowy, że cała paczka mogłaby się rozsypać.
— Czemu się tak bardzo tym przejmujesz? – spytała w końcu, przekrzywiając nieco głowę, aby na niego spojrzeć. – W sensie, to normalne, że ludzie się kłócą. Ja i Valerian kłócimy się prawie non stop – stwierdziła, wzruszając ramionami, jakby było jej to totalnie obojętne.
Poniekąd było. Taka była prawda – Valerian działał jej cholernie na nerwy lubił ją prowokować, a kiedy on ją prowokował, ona lubiła mu zdrowo przypierdolić. Alex nigdy się nie wtrącał, oglądał show i gdyby miał popcorn, to by sobie podjadał. Ale mimo wszystko się razem trzymali.
— To, że Alex najchętniej by mnie udusił, nie znaczy, że Wy musicie rezygnować ze znajomości z nim. Albo ze mną. A mi… mi przejdzie, jak ten dupek zacznie być bardziej odpowiedzialny. I przyzna, że przesadził – stwierdziła z obojętnością. Na tyle, że była prawie pewna, że to nigdy nie nastanie.