[Alice McIntosh]

Pokręciła lekko głową, chociaż nadal z lekkim uśmiechem. Okej, jak chciał twierdzić, że sumienia nie miał – mógł tak myśleć, proszę bardzo. Mógł nawet kazać wszystkim wkoło tak myśleć, wymóc to na nich w jakikolwiek sposób, ale… jakoś nie chciało jej się wierzyć w to, żeby Alex faktycznie pozbawiony był jakichkolwiek skrupułów. W porządku, czasami był okropny, a Alice nienawidziła go z całego swojego serca za chore odpały, ale… z drugiej strony, wiedziała, że jest w nim jakaś iskierka tej dobrej strony.
— Przypomnij mi to następnym razem, gdy pozwolisz sobie obić mordę za mnie – stwierdziła spontanicznie, w sumie nawet nie wiedząc, dlaczego. Ale tak jej właśnie przyszło do głowy… że ktoś, kto stawał w jej obronie, bronił jej granic, nie mógł być zły do szpiku kości.
Znajomość z Alexem była… cholernie trudna. Po pierwsze – wymagał posłuszeństwa, a po drugie… czasami wpadał na durne pomysły, jak na przykład to z zadaniem wobec Mickeya, które skończyło się dla niej dość tragicznie. Z jednej strony była mu wdzięczna za chronienie jej, z drugiej nie znosiła go za wystawianie na ryzyko. To wszystko było tragicznie niejednoznaczne, ale ostatecznie z nim czuła się bezpieczniej niż, chociażby, samotnie.
A już na pewno czuła się bezpieczniej niż w domu.
Moment, w którym Alice milczała, próbując rozgryźć znaczenie jego słów, najwidoczniej nieco go zirytowała. Chociaż w zupełnie inny sposób niż się spodziewała. Nie usłyszała wyzwisk, drwin ani żadnego przejawu agresji, a w zamian tego dostała… odpowiedź. Prostą, klarowną odpowiedź, której nigdy w życiu nie spodziewała się usłyszeć.
Przez moment patrzyła na niego w szczerym zaskoczeniu, zanim dotarł do niej sens słów wypowiedzianych przez Alexa. Potem poczuła… złość? Żal? Rozgoryczenie? Nawet nie spodziewała się, że tyle emocji wywoła w niej ta jedna wypowiedź! Poczuła się praktycznie oszukana – że tyle lat spędzili razem, a teraz co? Kończył edukację, więc kończył też zabawę z nimi? Wyrzucał ich jak stare zabawki?
Miała chęć się roześmiać, i to bardzo gorzko, słysząc, jak twierdził, że gorzej niż na niego i tak nie trafią. Miał o sobie naprawdę wysokie mniemanie, jeśli sądził, że na świecie to on jest największym złem. O nie. Na świecie było o wiele więcej demonów, i to znacznie gorszych niż Alex. Wdzierających się powoli do umysłu, niszczących psychikę, zgniatających ludzi na miazgę. Alex był zaledwie małym ratlerkiem w porównaniu z nimi.
— Naprawdę myślisz, że jesteś złem wcielonym tego świata? – uniosła brew, przekrzywiając głowę, aby na niego spojrzeć. Zaciągnęła się po raz kolejny, po czym podała mu skręta. – Musisz mieć bardzo małe pojęcie o tym, co człowiek potrafi zrobić drugiemu człowiekowi, jeśli sądzisz, że parę wyzwisk i obita morda to najgorsze, co może nas spotkać.
Odwróciła wzrok, wyraźnie zdenerwowana. Cholera, chyba nadal za mało wyjarała, skoro coś takiego zaczynało ją nosić.