[Alice McIntosh]

Pierwotnie uśmiechnęła się, lecz bardzo szybko tenże grymas przerodził się w cichy śmiech.
W sumie ciężko było jej nazwać relację między nią a Valerianem. Irytował ją gnojek, i w dodatku myślał, że jest wielce dorosły. No z tym, że jak Alex odejdzie ze szkoły, to go zastąpi, to już w ogóle pojechał po bandzie, co i ona, i Hiroshi dali mu odczuć. Blackwood mógł sobie niewinnie marzyć, ale prawdą było, iż nigdy nie będzie drugim Dickmanem. Brakowało mu… no, w sumie wszystkiego. Zaczynając od tego, że Alex był nieco bardziej nieobliczalny, kończąc na tym, że chłopak miał w sobie dziwny zalążek charyzmy. Cóż, tą charyzmą zazwyczaj były pięści i lejąca się krew, ale tak, miał ją.
Pewnie w innych przypadkach wzdychałaby i wywracała oczami, albo się denerwowała, że z irytujących rzeczy Alex potrafił sobie ukręcić niezłe show do oglądania, ale jakoś tak… było jej nawet wszystko jedno i przyjemnie. Toteż zamiast bulwersować się czy okazywać oburzenie, że w ogóle musi z nim przebywać w jednym pomieszczeniu, rzuciła:
— Tak, racja. Biedak, jak raz w tygodniu nie oberwie od dziewczyny, to nie wie, jak chodzić – rzuciła z poszerzającym się uśmiechem. A patrząc na to, jak często Valerian ją prowokował, i że jeszcze częściej nie powstrzymywała się wcale od rękoczynów…
Spojrzała na Alexa, po czym niemalże śmiertelnie poważnie powiedziała:
— Wiesz, martwię się o jego przyszłość, skoro tak bardzo potrzebuje regularnego wpierdolu od kobiety.
Naturalnie żartowała, chociaż… jakoś nie wyobrażała sobie Valeriana z kobietą. Dziewczyną. Z chłopakiem w sumie też nie. Może to i lepiej, jeszcze by puściła solidnego pawia, a zważywszy na to, że wypaliła trochę skrętów i solidnie się napiła, nie było to takie trudne…
Nie zdążyła jednak, bo przy kolejnych słowach najpierw parsknęła, a potem wybuchła głośnym śmiechem, jakby wręcz nie dała rady się powstrzymać. Niemalże teatralnie otarła niewidoczną łezkę kręcącą się przy oku i pokręciła głową z rozbawieniem:
— Kurwa, chyba bym nie chciała tego zobaczyć, ale przysięgam, że sama bym im pierdolnęła do tego make-up.
W ogóle skąd Alexowi wziął się taki pomysł? Jakoś nie mogła sobie wyobrazić – ale przy okazji nie mogła przestać się śmiać przy wyobrażeniu sobie Valeriana i Hiroshiego w słodziutkich, różowiutkich sukienusiach, z pantofelkami na obcasach.
Boże, nie, pomocy.