[Alice McIntosh]

Nie dowiedziała się ostatecznie, czemu Hiroshiemu tak bardzo zależało, aby wszyscy byli w jednej grupce, trzymali się ze sobą. Kłótnie się zdarzały, między nimi dość często nawet, głównie między nią a Valerianem, ale jakoś tak… czasami to wyglądało poważnie, ale koniec końców i tak wszyscy się schodzili i trzymali razem.
Tym bardziej nie rozumiała, dlaczego Hiroshi tak bardzo to przeżywał. Znaczy, doceniała jego wkurwienie za akcję Alexa – Alexowi się jak najbardziej należało, ale… poza tym? Nie oczekiwała od niego większej solidarności. Mógł nadal się z nim kumplować, rozmawiać… robić cokolwiek, co by mu się tylko spodobało. Na dobrą sprawę mogłaby zostać nawet samotna, a i tak by sobie jakoś poradziła.
I tak miała czasami wrażenie, że jest inna niż oni wszyscy.
Westchnęła głęboko i z dość kwaśnym uśmiechem pokiwała głową, kiedy Hiroshi powiedział na głos to, co ona przemyciła między zdaniami.
— Dlatego mu tego nigdy nie zapomnę – dopowiedziała. – A tym bardziej nie wybaczę. Ale w moim życiu jest znaczna większa liczba gnojków znacznie gorszych niż Alex i jakoś świat funkcjonuje – wzruszyła lekko ramionami.
Może to wszystko rozejdzie się po kościach. Albo asteroida przypierdoli w zamek, kto wie? Rzucać kamieniami w Alexa nie zamierzała, a co on z tym zrobi – to jego kwestia. Ona była na uboczu, może być jeszcze bardziej.