[Teodor Prus]

Okey, niewątpliwie Teodor czasem się zjarał i jego główka robiła mu sztuczkę. Zamykała go czasem w jednym wydarzeniu, które zawsze dzieje się, gdy jara i najczęściej robił to z nowymi ludźmi. Magia wtedy robiła swoje i chłop miał problem z odnalezieniem linii czasu. Każdy organ był w innym miejscu. Albo nawet nie w "miejscu", a epoce i funkcjonowanie całości organizmu było zależne od towarzyszy zabawy. Wtedy właśnie to Prus srogo pohukiwał, aby złączyć zagubione w czasoprzestrzenie element siebie a poruszanie się znajomych nie pomagało. Wtedy hukał głośniej, a oś czasu łączyła się w jedno. Nieco tragiczne, ale w ogólnym rozrachunku - zawody z walenia wiadra mógłby ukończyć na podium. Zaraz pod Nico. Zatem ten temat nawet podniósł w górę kąciki ust, a całość nie byłaby taka zła, gdyby kacowy marazm nie dopominał się subtelnym i bolesnym pojękiwaniem o swoją uwagę. Prus przynajmniej zmagał się z nim mniej karkołomnie niżeli ziomek.
Gdyby miał siły życiowe to podałby mu szklankę jakiegoś specyfiku. Wódkę ze spirtem i cytryną, które udają wodę. Nie miał.
- Mordo, ja o Kanadzie wiem tyle, że tam byłem - pojrzał jeszcze mętnie na Krawczyka. Jeśli nikt jeszcze nie opatentował nekromancji to jemu jest bardzo blisko. Odór rozkładu, wypadające uzębienie, chęci życiowe na poziomie minus dwa - nekromancja jak chuj. Teodorowi chyba się zrobiło cholernie przykro i uznał, że z ich dwójki to nie on ma tutaj egzystencjalny problem. Chociaż aktualnym problemem Nico mogła być egzystencja. - A i tak wiem to z opowieści. Magicznej policji. I z plotek od osła? - Czy był aż tak mocno dziabnięty substancjami ciekawymi, że zwierzęta zaczynały do niego gadać? Tak, było tak na milion procent. Nie żałuje również absolutnie żadnej minuty, a jeśli skończył ze wszystkimi organami, kończynami i różdżką w całości to nie mogło być najgorzej. Względnie pewności co do organów nie ma może zamiast nerek ma węgorze? Chociaż jeśli filtrują alkohol jak trzeba to niech tam sobie siedzą i nikomu nie wadzą. - To był spoko ziomek - powtórzył bezwiednie, jakby miało mu nieść to jakiekolwiek pocieszenie. Może niosło, może nie, póki co spadał w głęboki dół opatrzony kompozytorską śmiercią.
- Tsa, a światłość wiekuista i te inne bzdety - wstał z łóżka, wziął jakąś szklankę. Lepiącą się czerwonawą breją, która pachniała jak zaschnięta wiśniówka. Dobrze, przynajmniej Teo odkrył czym wczoraj zapijał inny alkohol. A może były to plamy po winie. Nalał do szklanki zimnej kranówy, wdzięczny, że to woda mu szumi w głowie, a nie wczorajsze wybryki, które domagają się powtórki. - Woda leczy ciało, nie? Wóda leczy ducha. Lecimy dziś w melanż - podał Nico szklankę. Trochę nawet zaborczo przedstawiając ich plany na wieczór, co było głupie. Innych niż impreza planów mieć nie mogli.