[Aspasia Avery]

Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, kiedy Dexter pochwalił ją po raz kolejny. Było jej szalenie miło, mogąc słyszeć tyle komplementów z jego ust i… chociaż nie miała pojęcia, dlaczego, z jakiegoś względu zależało jej na dobrej opinii u niego na swój temat. Jakoś nie przypominała sobie, żeby czuła coś podobnego wobec tego właściwego nauczyciela do historii magii, ale… on był w sumie dość specyficzny. I patrząc na niego, Aspasia jedynie marszczyła lekko nosek, pozostając z jednym określeniem, które wtedy przychodziło jej na myś – dziwak.
Dexter dziwakiem nie był. Miała go za inteligentnego gościa, który widział coś więcej w historii magii, nawet gdy dla Aspasii był to jedynie nudny zbitek dat, które trzeba było wyryć na pamięć.
Jednak punkt widzenia, jaki jej pokazywał, wydawał się nieco bardziej interesujący i nawet trochę logiczny. Zresztą, to właśnie Dexter powiedział i poczuła się nieco dziwnie, kiedy wyjawił tak na głos myśli, które chodziły Aspasii po głowie. Ale może to znaczyło tylko tyle, że nauka z nim będzie miała więcej sensu?
Pokiwała więc jedynie głową, pozostawiając tę sprawę bez komentarza – bo w zasadzie był on zbędny, skoro oboje myśleli podobnie.
Z uwagą słuchała Dextera, przyglądając się, jak ten zapisuje coś na osi czasu, i pokiwała głową po raz kolejny.
— Więc w gruncie rzeczy olbrzymy nie różnią się aż tak bardzo od człowieka – powiedziała. W jej słowach była dziwnie brzmiąca gorycz. – Lubowały się w rozlewie krwi. Walczą, aby zachować swoje terytorium… albo je powiększyć – dodała, marszcząc brwi, bo to w sumie mógł być kolejny powód, dla którego olbrzymy migrowały.