[Love Barnes]

Nie do końca wiedział, co nim teraz kieruje. W głowie miał milion różnych myśli, emocji, a to powoli jakoś go przewyższało. Próbował wyrazić wszystko, co czuje. Uświadomić Teo, że jego obecność wywołuje u niego szybsze bicie serca. Jednak Prus ciągle wracał do tematu gorejącego korytarza, jakby Barnes dalej tam siedział. Cholera jasna! Dlatego rósł w nim jakiś dziwny rodzaj irytacji, gniewu... Próbował zgrabnie wyznać mu te skomplikowane uczucia, jak na razie szło mu tragicznie. W pewnym momencie spojrzał na niego ciut błagalnie, jakby prosząc o zrozumienie, pomoc. Pierwszy raz znalazł się w takiej sytuacji, a brunet mu nie ułatwiał zadania.
Jego siostra na pewno byłaby zadowolona z tego zamieszania, była głównym problemem... Love również chciałby na moment zapomnieć o tym, co go czeka. Nie chciał się z nią żenić, żyć pod dyktando kogokolwiek. Czy nie zasłużył sobie na własne zdanie oraz decyzję? Pragnął jedynie szczęścia, nic więcej. Wydał z siebie dziwny pomruk, który nie wiadomo do czego zaliczyć.
- Cholera, Teo... To wszystko jest takie skomplikowane. – westchnął ciężko, po czym przejechał dłońmi po twarzy. Mimo wszystko uśmiechnął się lekko, kiedy usłyszał o ładnej twarzyczce. Może faktycznie mu odbiło? Co mógł zrobić, żeby Puchon uwierzył, że mówi prosto z serca? Czuł się, jak dzieciak, który zgubił się w Zakazanym Lesie i z góry został skazany na porażkę.
- Myślałem, że to akurat jest logiczne. Jesteś wartościowy... – od razu wytłumaczył. Generalnie to miał wrażenie, że każde jego słowo brzmi o wiele lepiej w jego głowie. Cóż, porypana sytuacja. – Ja też wolałbym... Hajtnąć się z Tobą. – spojrzał na Prusa, uśmiechając się uroczo. Nie do końca wiadomo, jaki te słowa powinny mieć wydźwięk. Chciałby jakoś poprawnie wyrazić to, co czuje... Ale nie wiedział, jak!