[Alice McIntosh]

Alice roześmiała się głośno, widząc, jak Alex wzdrygnął się na bardzo dokładnie opisany przez nią proces depilacji występujący najczęściej u kobiety. Poczuła jakieś minimum satysfakcji, bo w końcu skoro tak reagował, zapewne nie wiedział, jakie dziewczyny wkładają poświęcenie w to, żeby wyglądać ładnie, tak, żeby tacy faceci jak Alex mogli je podziwiać i wybrzydzać, który tyłeczek mu się najbardziej podoba…
Miała nawet chęć mu powiedzieć, że następnym razem może doceni przygotowania dziewczyny na jakąś randkę, czy co tam innego, ale… nie. W zasadzie to nie był jej interes. To raz. A dwa – była pewna, że wyobrażenie odrywanego od nogi wosku i wyimaginowanego bólu po wyrwaniu włosów pozostanie z nim jeszcze długo. O ile będzie to wszystko pamiętał do dnia następnego.
— Jak w końcu kiedyś znajdziesz tę wyjątkową, to nic już nie będzie dla Ciebie sekretne – rzuciła, w sumie sama nie wiedząc czemu i po co. Alex zbytnio nie krył się ze swoją seksualnością i zaliczaniem dziewczyn… ale z drugiej strony, wielu takich nosił świat i wielu wpadało w sidła kobiet, o których nigdy by nie pomyśleli, że te ich złapią.
Ale może Dickman byłby wyjątkiem. W sumie to wszystko jedno. Ale pogrozić mu mogła. Przynajmniej teraz, na dachu, kiedy oboje byli zjarani i dobrze się bawili.
Zerknęła na zwieszony wysoko na niebie księżyc. Która musiała być już godzina? Kompletnie straciła rachubę czasu. Od zachodu słońca i tej poważniejszej rozmowy, jakiej się nie spodziewała przeprowadzić, a tym bardziej nie z Alexem, a już tym bardziej po wydarzeniach sprzed kilku tygodni, przestała jakoś przejmować się otoczeniem. Było nawet jakby… przyjemniej. Tak ogólnie. O ile cokolwiek zapamięta do następnego dnia, chyba zacznie go nawet lubić…
I o dziwo, chciała zapamiętać tę noc…
Przez dłuższy moment jej myśli wypełniała dziwna pustka. Nie umiała stwierdzić, czy jest ona przyjemna czy też nie… z jednej strony chętnie zapraszała ją przez cały czas, lecz z drugiej… przynosiła jakby coś… innego. Coś nowego. Nie wiedziała, jak to interpretować.
Może tego dnia wydarzyło się za wiele. Może była już przeładowana. Może od skrętów jej myśli zaczęły wędrować w rejony niemalże niebezpieczne, a na pewno nieznane. Odetchnęła głęboko i wraz z wydechem, podniosła się do siadu.
Chyba wszystko zostało już powiedziane. Alice czuła się pogodzona z Alexem, czuła się zaproszona do Hogsmeade… i zamierzała z tego zaproszenia skorzystać. Nie wiedziała, czy po dzisiejszej nocy cokolwiek się zmieni, ale nawet jeśli nie, ona będzie go lepiej rozumiała.
— Nie wiem, jak Ty, ale ja wracam – rzuciła, przeciągając się lekko, z wzrokiem wlepionym w nocne niebo. – Robi się kurewsko zimno, a jutro mam Hogsmeade do zwiedzenia.
Rzuciła na niego okiem, uśmiechnęła się lekko i wstała w końcu, otulając się lepiej kurtką Alexa. Jak tak stała, było jeszcze zimniej, niż jak leżała zjarana na dachówkach. Jakim cudem? Nieważne. Przeszła kilka kroków w stronę zejścia z dachu, aby stanąć i spojrzeć na niego jeszcze raz. W jej oczach widoczne było dziwne zawahanie, jakby chciała mu coś powiedzieć, ale… chyba nie była na to gotowa. Zrezygnowała z tego i z cichym westchnieniem, rzuciła krótkie:
— Do jutra.
A potem zniknęła z widoku.

z/t