[Alice McIntosh]

Jeszcze chwila, a pomyślałaby, że to jakaś pierdolona Gwiazdka. Wczoraj przesiedziała z Alexem i spędziła nawet dość miły wieczór, a teraz widziała, jak Valerian jej macha z oddali. Co to, kurwa? Prima Aprilis? Mamy Cię?
Ona tak wylewna w gestach nie była, bo podniosła tylko dłoń, i to też tylko dlatego, że akurat z Valerianem szedł Hiroshi. Najwidoczniej znalazł sobie jakąś kotwicę bezpieczeństwa, do której mógł się przypiąć i w miarę przekonać sam siebie, że nic się nie dzieje, a on sam nie zostanie. To trochę słabo, mieć podobny lęk w takiej sytuacji. Ale z drugiej strony – jej lęki też nie były najlepszymi do funkcjonowania. On przynajmniej nie lał każdego w mordę, kiedy ktoś go przypadkiem dotknął.
Na zaczepkę Hiroshiego, spojrzała na kurtkę Alexa. W sumie nie przygotowała sobie żadnego alibi. Sądziła, że Alex już będzie, po prostu odda mu tego ciucha i będzie po sprawie. Ale jego, jak zwykle, nigdzie nie było. Zapewne znowu wyłoni się spod podłogi w najgorszym możliwym momencie, jak te kilka tygodni temu. Nieważne.
Otwierała już nawet usta, żeby coś powiedzieć, ale wtedy bezczelnie wtargnął jakiś inny uczeń, chyba starszy, w sumie to go nie kojarzyła, i wpakował Hiroshiemu w ramiona szalik. Uniosła brwi wraz z kącikiem ust i odbiła piłeczkę:
— Tobie też tak zimno, że dwa szaliki wziąłeś?
W sumie nie wiedziała, co sugeruje, a ponieważ mierzyła ludzi swoją miarą, sądziła, że mówią o jakimś wydarzeniu, spotkaniu, które miało miejsce, a o którym nikt nie wiedział. Nic więcej, nic mniej.
— Myślałam, że Alex z Wami przyjdzie – stwierdziła, może dość pechowo, bo chłopacy jednak nie byli na czasie z zażegnanym konfliktem między nią a starszym Gryfonem. Bądź co bądź, wzruszyła ramionami. – I tak nas znajdzie. Robimy coś? Idziemy gdzieś?