[Alice McIntosh]

Okej, myślała, że ona nie była subtelna, ale Valerian przekroczył wszelkie granice w jednej chwili. W sumie nawet nie chodziło jej o nią samą, miała w dupie, co on tam sobie sugerował na temat jej i Alexa (w sumie nie wiedział chyba, że chodziło o Alexa; ale i tak myśl sugerowana przez niego była tak absurdalna, że aż jej się chciało śmiać), bardziej ją przejmował Hiroshi. Był wredną mendą, owszem, ale i tak z całej paczki chyba jego lubiła najbardziej. I chyba on najmniej był jej obojętny. A widząc, jak walnął Valeriana w ramię i odszczeknął, potwierdziły jej się myśli, że chyba komentarz wcale po nim nie spłynął.
W zasadzie, co za różnica, kto czyje ciuchy nosi. Jezu, różne są sytuacje.
Rzuciła Valerianowi jedynie kpiące spojrzenie.
— Jak myślisz, że się dorobisz na zakładach, to od razu Ci powiem, że całe życie będziesz bankrutem.
Wszyscy mieli przejebane z kasą, no trudno, ale to nie znaczy, że nie mogła mu przez to dogryźć.
Spojrzała zaraz na Hiroshiego, który poskąpił kąśliwych uwag i odpowiedział jej w końcu na pytanie. Przynajmniej jedna istota posiadająca mózg. Niesamowite.
— No to co tak stoimy, chodźmy tam. Jak Alex sam wspomniał, to i sam przyjdzie – wzruszyła ramionami, już w sumie ruszając w stronę Wrzeszczącej Chaty.