[Alice McIntosh]

Niespodziewanie za plecami chłopaków wyrosła nagle Francis. Alice posłała jej tylko spojrzenie, które mogło znaczyć dosłownie wszystko (i sama ona nie byłaby w stanie określić, co dokładnie znaczyło), aczkolwiek nawet się ucieszyła, kiedy podchwyciła temat Alexa. Entuzjazm opadł, kiedy też przysrała się do drugiej kurtki. Alice wywróciła oczami i westchnęła głęboko, a potem spojrzała na Valeriana tak, jakby po raz kolejny zwątpiła w istnienie jego mózgu, kiedy uprzejmie doniósł dziewczynie wszystko, co tylko się stało.
— A smycz to Ci też kupić, czy już dałeś ją Francis, żeby Cię na spacerek wyprowadziła? Jak się wysrasz to też pobiegniesz jej to powiedzieć? – rzuciła kąśliwie w jego stronę, krzyżując ramiona pod biustem.
Nawet nie chodziło do końca o bronienie Hiroshiego. A może trochę też. Bądź co bądź, oboje znaleźli się w podobnym położeniu – co Hiroshi nawet podkreślił, przechodząc na jej stronę. Nawet dosłownie. Posłała mu nikły uśmiech, a potem spojrzała na resztę grupy jak na mieszankę debila ze ślimakiem.
— Dobra, dziewczynki, jak już obgadacie wszystkich w zamku, to wiecie, gdzie nas szukać. Valerian, pochwal się potem manicure, różowy będzie Ci pasował – rzuciła tak słodziutkim głosem, że sama chętnie by się porzygała. – Chodź, Hiro, dziewczynki muszą poplotkować – dodała, zerkając jeszcze na Francis i Valeriana, nim ruszyła w stronę Wrzeszczącej Chaty. Chcieli se stać, to niech se stoją. Ona nie musiała słuchać tych debilnych komentarzy.