[Hiroshi Kojima]

Na logik może powinni byli zachować spokój, zmyślić coś nudnego i Valerian z Francis by odpuścili. Gdyby tylko Hiro miał czas żeby zatrzymać się i przemyśleć strategię, ale nie spodziewał się potrzeby w ogóle nawet komentowania relacji z Krukonem, nie wspomnając o sytuacji sprzed chwili. Został wzięty z zaskoczenia i postawiony w bardzo nerwowej, niewygodnej sytuacji. Oczywiście, że nie pomyślał jak to rozegrać! Zmieszał się i wkurzył zanim miał na to szansę.
Tak naprawdę pierwsze podejście Valeriana jakoś nie przekonało Hiro żeby mówić cokolwiek więcej niż powiedział do tej pory. Zerknął tylko na niego z pożałowaniem, po czym spojrzał przed siebie żeby nie wypieprzyć się na schodach do Chaty, bo to byłoby już zwyczajnie żenujące dla niego samego.
- Na zdrowie. - Rzucił cicho, bez emocji i większego niż to przekazu gdy Alice kichnęła. Miał trochę kultury! I w sumie miał zamiar po prostu ignorować ten temat, albo zmienić go na zupełnie inny, gdyby nie to, że Francis zarzuciła znacznie lepszą przynętę i Hiro niemal od razu nadział się na haczyk. Obejrzał się na nią z zainteresowaniem, ignorując przytyk Valeriana. Obaj doskonale wiedzieli, że gdy rzuca się mu wyzwanie, jest nikła szansa, że go nie przyjmie. Cholera, do diabła z nimi!
- Jaka gra? - Zapytał, tyłem przechodząc kilka kroków do pomieszczenia najpewniej kiedyś będącego salonem. Teraz było tu kilka mebli zniszczonych, zakurzonych, raczej niezbyt zachęcających do używania ich. - Ale nie złapiecie focha jak już przegracie? - Dopytał, unosząc brew i obracając się znowu ku pokojowi, coby nie wyrżnąć się o nic. I w samą porę, bo stanął pół kroku przed starą sofą.