[Aspasia Avery]

20 września, 13:25
kontynuacja wątku

Z jakiegoś powodu stwierdzenie Krukona nawet ją rozbawiło, choć był to głównie śmiech przez łzy. Bo kiedy Aspasia szukała spokoju i miejsca, gdzie może poleżeć samotnie, z tyłu głowy miała, że we własnej sypialni czeka na nią cyniczny potwór, który zaraz zacznie szydzić, czepiać się i wypytywać, co tylko może pogłębić jej humory i wściekłość, i wcale jej to nie pomoże.
— Tak. Chociaż tyle – mruknęła niechętnie, bo ona spokoju nie miała… chyba nigdy. Z jakiegoś powodu Macavity po prostu uparła się, żeby znienawidzić Aspasię i się na niej wyżyć, bo tak.
Więc ona o spokoju tylko mogła pomarzyć.
Kiedy zmierzali do wyjścia, uśmiechnęła się tylko do Aidana, gdy otworzył jej drzwi i dał jej wejść jako pierwszej, po czym wyszła na zatłoczoną ulicę. Westchnęła głęboko i z poirytowaniem rzuciła:
— Czemu wszędzie musi być tyle ludzi…
Wiedziała, dlaczego – bo to były tylko dwa możliwe dni na wyjście do Hogsmeade i wszyscy, którzy mogli, z tego korzystali. To było prawie jak odrobina wolności podczas roku szkolnego zamkniętego w zamku. Nie zmieniało to faktu, że i tak ogólna aura i dziki tłum uczniów ją drażniły i dobijały.
I wcale lepiej nie było w Trzech Miotłach gdy do nich nareszcie weszli.
— Znajdźmy może jakieś najdalsze miejsce, jeśli mamy tutaj posiedzieć – rzuciła dość markotnym tonem, sceptycznie patrząc na całe morze uczniów i słysząc co i rusz szum śmiechów.