[Aspasia Avery]

Wypuszczając głośno powietrze, jej wargi drgnęły w lekkim uśmiechu i pokiwała głową na małe poprawienie przez Aidana.
Tak. Wszędzie było nie tylko od cholery ludzi, ale w dodatku głośnych ludzi. Niesamowite, czy tylko ona – albo niewielka grupka ludzi – słyszała i odczuwała ten hałas, czy tylko jej on przeszkadzał? Jeśli nie, dlaczego wszyscy przechodzili jak stado bezmózgich centaurów wrzeszczących i tupiących dookoła?
Z lekką desperacją i powoli rosnącą frustracją rozglądała się po pubie. Nigdzie nie było miejsca. Było pełno ludzi, wszędzie, dosłownie wszędzie! Niemalże każdy stolik był zajęty, nie wspominając już o grupkach uczniów stojących dosłownie na środku w jakimś celu.
Aspasia objęła się ramionami i zacisnęła mocniej zęby. Czuła się coraz gorzej, czuła, że się denerwuje i zaraz albo zacznie krzyczeć, albo płakać. Na jej szczęście Aidan pospieszył z propozycją i wyciągnął ją na wyższe piętro, czy też może raczej półpiętro. Z cichym westchnięciem poszła za nim – i na szczęście tutaj było mniej ludzi. Może nie ciszej, ale było więcej przestrzeni.
I siadając, przytaknęła Krukonowi skwapliwie na jego komentarz, bo bardzo podobny chodził i jej po głowie.
— Myślę, że tego nie zrobią, bo łatwiej jest nauczycielom pilnować uczniów w zamku, niż ganiać za nimi co weekend po okolicznej wiosce – rzuciła, po czym wsparła głowę o ramiona, oparłszy je wpierw o stolik. Zacisnęła lekko powieki i pokręciła głową. – Straszne. Czy im nie przeszkadza ten hałas? Tak w ogóle? I ta duchota?
Aspasia czuła się po prostu słabo, szczególnie w takich tłokach.