[Alice McIntosh]

Zacisnęła tylko mocniej wargi w wąską kreskę.
Nikt nie wiedział o jej małej tajemnicy, bo nie przypuszczała, że ktokolwiek z tego towarzystwa by to docenił.
Muzyka była dla niej bardzo ważna. Była ostatnią iskierką przypominającym o jej prawdziwym ja, zgniecionym i zdeptanym przez największe brudy tego świata. Była ucieczką, dzięki której przetrwała, azylem, w którym mogła się schronić – dzięki któremu mogła przeżyć, wypłakać się, wstać i pójść dalej. Już nie zliczyła, ile razy łzy kapały jej na klawisze. Lecz było w tym coś pięknego. Coś uwalniającego.
Żaden z tych patafianów od Alexa by tego nie docenił.
Skrzyżowała ramiona pod biustem, odwróciła się na stołku i rzuciła Fran dość wyzywające spojrzenie.
— Czego chcesz?
Brzmiała tak, jakby próbowała ją zaszantażować.
W rzeczy samej, Hiroshi również nie wiedział o jej sekrecie. Lubiła go, chyba najbardziej ze wszystkich, ale wciąż nie był jej przyjacielem. Osobą, która mogła się dowiedzieć i z którą chętnie by się tym podzieliła, był Tim. Ale jego tutaj nie było. A gdy Alice była w domu, musiała przechodzić przez dużo gorsze piekło, aby tylko nie pozwolić, by ten potwór w jakikolwiek sposób skrzywdził ostatnią osobę, dzięki której trzyma się jeszcze na tym padole łez.
On i muzyka. Ostatnie, co jej zostało. Ostatnie, dzięki czemu jeszcze nie przestała.