[Camden Everill]

Zdaje się, że ostatnim razem, gdy Camden wpadł na Gryfona, ten potraktował go solidnym confundusem... I od tego czasu nagle przestali na siebie tak wpadać, czy nawet mijać się na korytarzach. Przynajmniej takie wrażenie odniósł sam Krukon. Bo bądźmy szczerzy, zwracał już uwagę na młodszego chłopaka i nieszczególnie się z tym krył przed samym sobą. Rzecz jasna nie robił tego na tyle wyraźnie, by zwracały na to uwagę osoby z otoczenia jego, czy Gryfona, jednak zawieszał na nim czasem wzrok na sekundę, czy dwie w Wielkiej Sali, czy też innych losowych miejscach, w których... No właśnie, widywał go mniej. Jedynie posiłki były nieuniknione.
Póki co, zastanawiało go zachowanie młodszego kolegi. Było niezrozumiałe, dziwne i zwyczajnie niespójne. A kiedy tylko coś jest niespójne, Krukoni muszą odkryć prawdę - to leży w ich naturze. Niemniej jednak nie oznaczało to, że Camden przywdzieje czapkę Sherlocka Holmesa i dobędzie lupy, by zaraz poszukiwać poszlak i wreszcie samego winnego, który być może w ramach dochodzenia okazałby się również ofiarą...! Nie. Nie był nachalny i odpędzał myśli, które miałyby doprowadzić go do skrajnego wścibstwa. Nie potrzebował tego w swoim życiu. Przynajmniej póki na siebie nie wpadali, albo młodszy chłopak nie postanowił zaczepiać jego, czy dowolnej słabszej pod jakimkolwiek względem osoby.
Wreszcie jednak miał nadejść dzień, w którym faktycznie los pośle ich na ten sam wąski korytarz, gdzie nie będzie ucieczki. W dodatku Camden nie zamierzał zejść mu z drogi. Wręcz przeciwnie - szedł samym środkiem. Najwyżej Gryfon na niego wpadnie, a przy odrobinie szczęścia nauczy się wreszcie chodzić na przyszłość! Może połączy kropki i zauważy, że poruszając się podobnymi częściami szkoły, wypada zejść na jedną ze stron, zamiast pyrgać kogoś ramieniem w drodze. Nie wspominając już o zwyzywaniu, ale... To Camden sobie odpuści. To jednak nie jego poziom. Podobnie jak obijanie innych ramionami w przejściu, najwyraźniej, bo zamiast wyminąć tak chłopaka, również zatrzymał się tuż przed nim z dosyć neutralnym wyrazem twarzy, choć los sprawił mu niemałą satysfakcję z możliwości udowodnienia swojego... Chyba.
Jednak już w pierwszych słowach Gryfon absolutnie zbił go z tropu.
Zmarszczył brwi i popatrzył to na trzymaną przez niego gazetę, to na niego, powoli łącząc niewielką garstkę kropek, jakie dostrzegł w tej sytuacji. Cóż, nie dawały mu one całego oglądu. Uznał jednak, że w Proroku znalazł się artykuł o jakichś problemach, może szkodnikach i chłopak starał mu się pojechać. To takie typowe i mało zaskakujące, szczerze mówiąc... Ale dobrze, ciekawość zwyciężyła. O czym był ten artykuł i jak bardzo go obrażał.
Westchnął cicho, kręcąc głową na to, jak łatwo było mimo wszystko wzbudzić jego ciekawość. Mógł winić tylko siebie.
- Dobra, niech będzie. O czym mówisz?
Był absolutnie przygotowany na to, że może pożałować sposobu, w jaki sformułował to pytanie. Chłopak mógł obrócić je przeciwko niemu w jakiś głupi sposób, ale... Nie, samego pytania by nie żałował. Lepiej pytać, niż zastanawiać się resztę dnia, co oznaczały pozornie losowo rzucone słowa.