[Ethan Dubois]

A on czuł się niesamowicie podle, trzymając ją w ten sposób. A jednak sam również wiedział, że jego uścisk nie był na tyle silny, by ją zatrzymać. Nie chciał wcale jej ściskać i trzymać na siłę. Chciał za to, aby ona chciała zostać tu z nim i wyjaśnić sobie wszystko i liczył, że uda się im dogadać... Nawet jeśli miałoby być ciężko i męczył się w tej sytuacji, nie było mowy, by dobrowolnie tak właśnie ją zostawił.
Poderwał się od razu za nią. Był w pełni gotów na zatrzymanie jej w pomieszczeniu, żeby jednak zawalczyć o to... To coś, co mieli. To coś, co z jakiegoś powodu bał się nazwać miłością. Bliskość.
Jednak Kaia ruszyła nie w tym kierunku, w jakim sądził i zamiast rzucić się za nią, stał w miejscu.
A potem ona wypowiedziała naprawdę dziwną rzecz, której nawet nie zrozumiał w pierwszej chwili. Nawet sądził, że się przesłyszał, ale po chwili miało to jakiś sens. Wolałby nie rozmawiać w takiej sytuacji metaforami, ale zdawało mu się, że rozumiał wydźwięk tego zdania. Wiedział wystarczająco o matce Kai... Właściwie wystarczająco, by poczuć się jeszcze podlej i aby zabrzmiało to niemal jak obelga. Tak naprawdę w jej ustach mogło to być obelgą, ale jak miał się z nią o to kłócić? Jak po zobaczeniu, jak bliska była płaczu?
Podszedł ostrożnie nieco bliżej.
- Tego właściwie nie planuję... - mruknął w pierwszej kolejności właśnie tym zdaniem przerywając ciszę.
Zaraz po tym położył jej rękę na ramieniu, a jeśli tylko nie odsunęła się z powrotem, ani nie odtrąciła jego dłoni, spróbował tez objąć ją delikatnie od tyłu.
Następnie westchnął cicho.
- Kurwa. Ja-... Nie wiem, przepraszam. Ja nie wiem, jak... To ująć. Ale jesteś dla mnie ważna.
Zamilkł na parę sekund.
- Właściwie najważniejsza.
Miał więcej do powiedzenia, ale coś jednak go blokowało. To już było duże, poważne wyzwanie. Teraz chciał dać jej przestrzeń na komentarz.