[Philip Leighton]

Cóż, nie spodziewał się, by ktoś zaczął mu płakać, bo jest bliski szlabanu, czy odjętych punktów... Wiedział za to z doświadczenia, jak irytująca mogła być zmiana planów czasu wolnego na przesiadywanie najczęściej w jakimś obskurnym miejscu, żeby wykonać jakiś bzdurny obowiązek, którym nikt nie chciał się zająć od tygodni, a czasem i od setek lat! Jak najbardziej planował więc co najmniej postraszyć ją konsekwencjami.
Przewrócił oczami na jej pierwszą odpowiedź, jednak jego lekki uśmiech zdradzał absolutny brak irytacji.
- Nie mów, że tak tęsknisz za moim towarzystwem, kiedy stoisz w obliczu szlabanu, który przecież spędzimy razem - odparł złośliwie, choć wciąż z uśmiechem, patrząc uważnie, jak przyjmie tę informację.
Przecież w świetle tego, o czym właśnie mówił, powinna się ucieszyć!
- Możemy przespacerować się z powrotem - odparł pozornie chłodno, skinąwszy głową w dół schodów.
Szczerze mówiąc nie kupował też póki co tego jej spaceru. Wyglądała bardziej, jakby miała tu jakąś misję do wykonania... Niemniej jednak zdawał sobie też sprawę z tego, że nie za łatwo wyśpiewałaby mu całą prawdę - o ile w ogóle była na to jakakolwiek szansa.
- Ale spacer to chyba najgłupszy powód do wymknięcia się w środku nocy... - skomentował, próbując zachować powagę i wzruszając ramionami.
On jednak często korzystał z przywileju właśnie po to, by się przejść... Nie wspominając już o tym, że znał co najmniej jedną bardzo konkretną osobę, która również zdawała się wychodzić na spacery. Choć jak teraz o tym myślał, w złości na siebie oraz na niego, zdawało mu się, że mogło to być wszystko poza niewinnymi spacerami.