[Pascal Boleyn]

W pełni zgadzał się z jej słowami. A nawet pokusiłby się na stwierdzenie, że nie istnieje nic, co mogłoby przebić to wspaniałe uczucie, tak głębokie, tak prawdziwe, które połączyło ich w tej magicznej chwili. Częściowo niespodziewanej, częściowo jak najbardziej zamierzonej, bo przecież zjedli te laski lukrecji z amortencją i sprowokowali wybuch emocji najwyraźniej czających się w cieniu podświadomości.
Pascal nie mógł wyjść z podziwu jak bardzo ślepy był na własne pragnienia odkąd poznał Sophie. Przecież od początku ją polubił, bardzo dobrze się dogadywali, mieli podobne poczucie humoru, potrafili razem stawić czoła przeciwnościom losu w postaci złośliwego artykułu w gazetce szkolnej... Jak miałby nie darzyć jej tak silnym uczuciem?
W dodatku naprawdę uważał ją za nadzwyczajnie śliczną, uroczą zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie. Imponowała mu jej inteligencja i ciekawość świata, iskra naukowca pchająca ją do tak wielu oryginalnych pomysłów oraz projektów, które stopniowo wprowadzała w życie. Chciał móc podziwiać ją całe życie! Wychwalać pod niebiosa, stawiać na piedestale, czcić i uwielbiać! Wszyscy powinni, ale egoistycznie nie chciał, żeby na tych wszystkich zwracała uwagę.
Posłał jej jeszcze jeden czarujący, ale szczerze szczęśliwy i urzeczony uśmiech, kiedy tak odgarnęła kosmyk z jego czoła. Również rozejrzał się na boki, trochę zdając sobie sprawę z tego, że chyba zapomnieli gdzie są, ale nie poświęcił temu zbytniej uwagi. Nadal przejęty całą sytuacją odnalazł wzrokiem niedaleko wolną przestrzeń, gdzie przy okazji nie padało i łapiąc Sophie za dłoń, poprowadził ją właśnie tam, żeby jednak nie mokli bez sensu. Kto w ogóle wymyśla burze na imprezie? Bez sensu.
Nie był pewien, czy to to przemieszczenie się, ale jak zatrzymali się już z dala od chlapiącego deszczu, Pascal jakoś świadomiej zwrócił uwagę na otoczenie. Zaczął słyszeć rozmowy dookoła, dźwięki kubków wypełnianych winem, śmiechy, szelesty... Spojrzał na Sophie nieco zdezorientowany, jakby właśnie wybudzał się z bardzo przyjemnego snu i jeszcze nie ogarniał gdzie kończy się nierealny świat stworzony przez wyobraźnię, a rzeczywistość, z której niepostrzeżenie odpłynął.
Dopiero nieśmiała werbalna reakcja koleżanki mocniej ściągnęła go na ziemię i dotarło do niego wszystko co miało miejsce przez ostatnie kilka minut. I czuł to tak żywo, tak mocno, jak bardzo realistyczny sen wzbudzający mocniejsze bicie serca. Nie onieśmielało go to nijak, ale właśnie wprowadzało w zmieszanie mentalne.
Odetchnął powoli głęboko, chcąc wprowadzić więcej spokoju w swoje trochę zagmatwane nerwy, myśli i emocje. Nie od razu odpowiedział na pytanie Sophii, kalkulując w którą stronę najlepiej pchnąć tę konwersację. Nie chciał jej ani onieśmielać, ani płoszyć, ani sprawić jej przykrości, czy rozgniewać.
- Z pewnością zaliczyliśmy jedno z zadań bingo. - Nie ma to jak stwierdzenie faktu, żeby przynajmniej jedną prawdę podkreślić. Właściwie to martwił się trochę tym, jak się teraz Sophie czuła, bo po tym jak bardzo przejęła się artykułem w gazetce szkolnej, teraz mógł spodziewać się czegoś równie mocno dotykającego jakiejś wrażliwej struny. - Jak się czujesz, Sophie? - To pytanie nie było podszyte niczym innym, jak troską o jej dobre samopoczucie. Przecież są na imprezie, powinni się dobrze bawić! Więc jeśli Krukonka okaże się być zbyt zestresowana, żeby cieszyć się wieczorem, to Pascal postara się poprawić jej humor.