[Zofia Różańska]

Filmy wojenne, szczególnie popularne w Polsce nauczyły ją tego, ze jeśli coś wybuchnie blisko ciebie, to możesz spodziewać się świstu w uszach. Ale efekty dźwiękowe zastosowane w filmach ani trochę nie oddawały tego, jak nieprzyjemne i irytujące uczucie było to w rzeczywistości.
Dobrze, że Pascal okazał się lepszym poszukiwaczem, bo gdyby jej nie znalazł teraz, mogłaby spanikować bardziej. Za dużo wszelkiego rodzaju niekomfortowych bodźców, które robiły jej nieprzyjemny chaos w głowie.
Ale znalazł ją. Powietrze przestawało być już powoli brokatową zawiesiną, a ludzie krzyczeli i obijali się coraz mniej. Spokój powolnymi krokami rozprzestrzeniał się po sali i co ważne- w głowie Zosii.
- Chyba tak?- powiedziała głosem, który w momencie mówienia wydawał się jej normalnej głośności. Dopiero gdy osoba stojąca obok obróciła się w jej kierunku zdziwiona, zdała sobie sprawę, ze być może mówi trochę za głośno.
To by wiele tłumaczyło. W końcu w uszach dzwoni jej tak głośno, że nie była pewna czy słyszy swoje własne myśli.
Koła zębate w jej głowie powoli zaczynały się przekręcać. Dzwoni im w uszach. Mówią głośno... ludzie mogą ich słyszeć. Trzeba uważać co się mówi.
Dlatego zanim miał okazję powiedzieć cokolwiek dalej, położyła mu palec na ustach w formie "uciszenia"
- Strasznie krzyczymy po tym huku- starała się powiedzieć cicho, co pewnie wyszło tak, że brzmiało "normalnie". Mimiką próbowała też przekazać że "nie rozmawiajmy o bombie teraz bo ktoś nas usłyszy"- ale nie wiedziała jak wiele idzie się z mimiki odczytać, gdy cała twarz jest w brokacie.
- Blekot?- powiedziała ponownie głosem, któy jej wydawał się szeptem. Ale byli stosunkowo blisko siebie, może ten "szept" Pascal usłyszy.