[Bianca Sforza]

— W tym Ci muszę przyznać rację. Człowiek pozbawiony zainteresowań brzmi bardzo przykro – odparła bez ogródek i wsparła ramiona o biodra, unosząc znacząco brew ku górze. Jeśli chciał ją obrazić, to musiał się bardziej postarać. A zdawałoby się, że po tylu latach wspólnej męczarni powinien ją chociaż trochę znać! – Tym lepiej, że nie ma tutaj nikogo takiego.
Potem nawet ją rozbawił. Zdecydowanie popracował nad ciętym językiem, teraz nawet brzmiał całkiem interesująco. I musiała to przyznać z ciężkim sercem! Gdyby to nie był Kieran, na pewno by pochwaliła.
— Ciężko jest zniżać się komuś, kto już leży na ziemi – odbiła jedynie piłeczkę, odwracając od niego wzrok, jakby przestał ją interesować. Przynajmniej do czasu, kiedy stwierdził, że wcale nie musi jej słuchać.
— Tutaj się mylisz, mój drogi. Może nie chcesz słuchać, ale musisz. Przynajmniej przez czas najbliższego projektu. – Rzuciła mu spojrzenie w stylu i co mi zrobisz?, po czym kontynuowała, twierdząc, że wystarczy już tej zabawy w kotka i myszkę. Gdzie oboje mieli być i kotkiem, i myszką. Przyjemności zostawią sobie na później. – Wiem, że nie możesz się doczekać randki ze swoją ex, więc będę na tyle miła, że nie pozwolę Ci czekać. Dzisiaj po południu jestem wolna. Wymyśl godzinę i miejsce, zaskocz mnie czy coś – machnęła lekceważąco ręką.
Chociaż przypuszczała, że już samo wspomnienie, jakoby miałaby być to randka, albo go rozbawi, albo wkurwi. Obie wersje nie były wcale takie złe.