[Bianca Sforza]

Niespodziewana włoska (trochę pokaleczona) piosenka wyrwała ją z tej zadumy i sprawiła, że zwróciła wzrok w stronę… Ślizgona, który najwidoczniej był wręcz w świetnym humorze. Przynajmniej on jeden w tym podłym padole łez!
— O partigiano, portami via, che mi sento di morir! – odśpiewała mu w rytm piosenki. Była pewna, że kompletnie nie ma pojęcia, co mu właśnie wyśpiewała, ale te słowa tak cholernie pasowały do jej obecnej sytuacji, a nawet bardziej do nastroju, że wręcz sobie nie mogła odpuścić.
Za to kolejne jego słowa ją rozbawiły i nawet lekko się zaśmiała, kiedy szturchał ją ramieniem. Żeby to jeszcze było takie proste…
— Moim rodzicom – odparła bez ogródek, stwierdzając, że musi to w końcu z siebie zrzucić. Gdzieś. Gdziekolwiek. Czuła się paskudnie i potrzebowała z kimś pogadać. – Nigdy nie zgadniesz, więc Ci od razu powiem. W te wakacje postanowili mnie zaręczyć. Zresztą ponownie. Uznali, że nowy kandydat będzie o niebo lepszy niż poprzedni.
W zasadzie ciężko było przebić Kierana w skali chujowości, więc to nie było żadne wyzwanie ani dla nich, ani dla jej nowego partnera.
Ale, jeszcze nie spuściła kompletnej bomby.
Wolała dawkować Ślizgonowi emocje.